11 juni 2018

BANEN

Op de middag dat er een grote doos met hersentumor magazines bij ons bezorgd werd, de warme middag waarop het onweer losbarstte, zat ik met Henk in de spreekkamer van de huisarts. Henk kreeg ter plekke een epileptische aanval. De kinderen waren alleen thuis. Eigenlijk werd het mij allemaal een beetje te veel. Toen ik ’s avonds het door mij geschreven artikel in de glossy las, huilde mijn hart en ik dacht: “Ik stop ermee. Ik neem ontslag. Continu matroos zijn op een schip met tegenwind, gecombineerd met mijn betaalde baan, wordt me te veel”.

Die middag voelde Henk zich niet goed en had dit bij mij aangegeven. Ik was op het werk. Mijn collega’s zeiden: “Ga maar naar huis, Hillie. Wij passen wel op jouw kinderen hier”. En zo reed ik wederom naar huis (de tweede keer in korte tijd) om daar te zorgen voor mijn man en de kinderen. Voor mij voelde het die middag dat ik overal te kort schoot. Te kort als echtgenote; ik was namelijk wel op mijn werk terwijl Henk een chemodag had. Te kort als moeder; ik was niet thuis bij de jongens toen het onweer losbarstte, er een poes niet thuis was en er straten blank kwamen te staan. Te kort als werkneemster; ik was er niet voor mijn kinderen op het werk. Een ander moest mijn boontjes weer doppen. Het enige waar ik denk ik niet in te kort schoot was mijn ‘baan’ als mantelzorger; ik ging met Henk naar de huisarts, gaf hem daar samen met de huisarts de neusspray die ik in mijn tas had, overlegde met de huisarts wat wijsheid was, ging langs de apotheek voor extra medicatie. Kortom: allemaal taken waar ik bij aanvang van onze relatie niet op gerekend had, een baan waar ik ingerold ben. Mijn baan als matroos, die ik vrijwillig doe.
De moed zakte me in mijn schoenen en ik dacht: “Ik neem ontslag. Ontslag als fysiotherapeut om een betere echtgenote, moeder en mantelzorger te kunnen zijn.”

De afgelopen week was een pittige week. Ik heb met mijn leidinggevende een goed, duidelijk en warm gesprek gehad. Ik voel me weer wat rustiger. Ik blijf werken en blijf wekelijks wat uren opnemen zodat ik thuis ben als ik thuis wil zijn en even weg ben als het kan. Ik heb de aandacht en liefde die ik krijg op het werk zo hard nodig.
Gisteren hadden we een gesprek met de huisarts. Ook dit was een goed gesprek en geeft mij weer wat kracht. We gaan personenalarmering aanvragen. Ik hoop hierdoor met een geruster gevoel op het werk te zijn. Ook hebben we besloten dat Henk een tweede dag per week naar de dagbesteding zal gaan. Door de chemotherapie valt er 1x per 4 weken een dag uit. Mijn zorgtaken zijn vergroot.
Daarnaast hoop ik dat er mensen op zullen staan die mij als matroos af en toe kunnen en willen vervangen. Op vrijwillige basis. Zo ben ik er ook vrijwillig ingerold.

Door deze stappen hoop ik geen baan definitief op te hoeven zeggen en weer voldoende energie te hebben voor alle banen. Hopen jullie met mij mee?

Lieve groet, Hillie

PS: Wie interesse heeft voor een vrijwillig inval matrozencontract……..schroom niet en meld je aan. Je bent aangenomen.

Lees ook de andere blogs van Hillie: