18 september 2018

NAZOMEREN

Ik geniet. Ik geniet van de zon, van de nazomer, van het leven. Drie maanden geleden had ik niet gedacht dat ik nu weer zo zou genieten.

Ik roep altijd wel: “Mijn glas is halfvol!”. Voor de zomervakantie voelde dat helaas niet zo. Ik weet dat ik echt niet de enige ben die na verloop van tijd (de hersentumor heeft al 7 jaar een plek in ons gezin ingenomen) op het punt van instorten staat. Ik dacht alleen: ”Ach, bij mij zal dat zo’n vaart niet lopen”. Wel dus. Ik was moe en voelde me leeg en verdrietig. De bodem van mijn glas kwam in zicht. En als ik iets in de afgelopen jaren geleerd heb, dan is het wel dat ik goed voor mezelf moet zorgen. Dat ik altijd uit mijn eigen glas moet kunnen blijven drinken.
Ik schreef een blog, wat al heel helpend voor mij was en deed een oproep voor een vrijwilliger die graag, samen met mij, matroos wilde zijn. Ik kreeg lieve reacties van mensen die mij zeer dierbaar zijn en waarmee ik een hechte band heb. Ik durfde deze mensen niet aan te nemen, omdat ik bang was mijn relatie met hen op deze manier op het spel te zetten. Gelukkig kwam er ook reactie uit onverwachte hoek. Het Steunpunt Mantelzorg bij ons in het dorp, waar ik de vraag ook had neergelegd, bleek een vrijwilligster te kennen. Kennismaking volgde en van beide kanten voelde het goed. Ze mocht meevaren als matroos op het schip.

Het was eerst wel even wennen. Zelf vergelijk ik het een beetje met het weer de afgelopen periode. Het was een stralende zomer, met veel tropische dagen die af en toe benauwend en drukkend waren. Voor mij voelde de collega matroos erg goed. Net zoals de stralende zon. Voor Henk, de kapitein, voelde het in het begin heel anders. Soms zelfs benauwend en drukkend. Hij vond het lastig op zijn schip met een extra matroos. Hij zette de rem er op, gooide een anker uit. Een teken om hem meer ruimte en tijd te geven. Wat dat betreft viel onze vakantie op het juiste moment. Even het schip verlaten. Even uit de vaste structuur, even de wind uit de zeilen, even allemaal doen waar je zin in hebt, even niks moet en alles mag, even niet denken aan de hersentumor.
Na anderhalve week kwamen we weer thuis, weer terug op onze vaste plek. De hersentumor nam zijn plek weer in. Een geplande MRI scan volgde. De uitslag was ‘hoopgevend’; de tumor is stabiel en de chemobehandelingen zullen gecontinueerd worden en zijn dus niet voor niks. De vrijwilligster lijkt op het juiste moment te komen, een extra matroos biedt kansen. Langzaamaan lijkt Henk het ook fijn te vinden en haar een kans te geven.

Inmiddels zit de zinderende zomervakantie er op. De scholen zijn weer begonnen. De dagen zijn weer gevuld. De nazomer is aangebroken. De zon schijnt, afgewisseld met af en toe een bui. Soms waait het hard, soms is het bladstil.
Ik geniet ervan. Ik hou van de zon, ik hou van het leven en ben dankbaar. Door mezelf kwetsbaar op te stellen, door mijn grenzen aan te geven, door aangeboden kansen te grijpen en langzaam een plek te geven in het leven, zie ik het zitten. Nog even genieten van de nazomer en laat de herfst dan maar komen. Het schip vaart weer op koers…………………………….......................................................................

Lieve groet, Hillie

Lees ook de andere blogs van Hillie: