19 januari 2017

Schreef ik de vorige keer over de 365 dagen die voor ons liggen in 2017, waarvan we nog niet weten wat er gaat gebeuren, een dag later beleefden we ons eerste ‘avontuur’. Het jaar was nog geen drie dagen oud en het eerste afscheid was een feit.
Ik lag ’s ochtends met de jongens in ons bed een film te kijken, toen Henk met tranen in zijn ogen verscheen. Geëmotioneerd zei hij: “Ons konijn is dood.” Na deze mededeling draaide hij zich om en ging douchen. Hij liet ons achter in ‘verslagenheid’.
We zijn opgestaan en hebben gekeken bij onze Benjamin. Hij lag met z’n hoofd over het randje van de bovenverdieping van zijn hok, de ogen nog open, alleen ademde hij niet meer. Benjamin was inderdaad overleden.
We kochten Benjamin toen we al wisten dat Henk een hersentumor had. We dachten er goed aan te doen om de jongens een konijn te geven dat ze konden verzorgen en vooral waarmee ze konden spelen en knuffelen. Het schijnt goed voor kinderen te zijn, zeker in een situatie zoals de onze. Tenminste dat hoorden en lazen wij. Het pakte helaas heel anders uit. Benjamin hield er niet van om gestreeld te worden, hield niet van knuffelen, was snel boos en agressief, krabde en beet. De lol voor de kinderen was er snel af (en voor mij ook). Benjamin voldeed niet aan de verwachting.
Omdat Henk zich het lot van Benjamin wel (erg) aantrok, omdat Henk op zoek was naar een dagtaak, werd hij dé verzorger van het konijn. Ik zorgde dat er voldoende voer, hooi en stro was en Henk deed de rest, was een top verzorger. Het was een prima oplossing. De kinderen en ik hadden er geen werk van, behalve op die momenten dat Henk in het ziekenhuis lag. Wij verdeelden dan met z’n drieën de taken.
En toen, op 3 januari, vond Henk Benjamin dood in zijn hok. Henk was compleet van slag. De kinderen, daarentegen, reageerden heel rustig en nuchter. En ik? Ik mocht bedenken “Hoe nu verder?’. Henks denken stagneerde volledig. Ik werd ‘uitvaartverzorger’. Samen met de jongens legden we in een doos wat stro. Vervolgens tilde ik Benjamin uit zijn hok en legde hem erin. Ik had nooit gedacht dat ik dit kon en durfde. Omdat Henk volledig blokkeerde en de kinderen nog geen helden zijn, moest ik wel. Hoe stoer kun je zijn in een dergelijke situatie? We hebben Benjamin begraven in de tuin bij mijn moeder. De mannen hebben met z’n drieën een gat gegraven en Benjamin in de doos erin gelegd. Daarna hebben ze het gat weer gedicht en een steen erop gelegd. Het was een mooi en waardig afscheid.
Het heeft nog een poosje geduurd voordat Henk over zijn immense verdriet heen was. Hij heeft er nu vrede mee. Het blijft bijzonder om hem zo te zien, zijn emoties zo anders dan voorheen. Dit afscheid is daar weer zo’n voorbeeld van. Had ik een jaar geleden nog zo’n moeite met zijn emoties die ‘veranderd’ zijn, bij het afscheid van Benjamin gaf het me een warm gevoel. Ik ben blij dat we Benjamin kochten, hij was een vriend van Henk. Benjamin heeft ons mooie herinneringen gegeven…….. Zo waardevol!

Op naar een volgend avontuur in 2017.

Lieve groet, Hillie