27 mei 2019

AAN DE BEURT

Soms vraag ik me af: “Wat gebeurt er allemaal?” Heette mijn laatste blog ‘Shine’; de glans daarna was de er snel weer vanaf. En mijn lust om te schrijven ook.
Een maand na het moment van shinen, dat ik samen beleefde met mijn lieve collega’s, overleed de man van Yvonne, één van die lieve collega’s van mij, zo plotseling. Het is zo onwerkelijk, zo raar, zo wreed. Bij de condoleance stond ik in de rij en even schoot het door mijn hoofd: “Hoe is het mogelijk?”, “Hoe kan dit gebeuren?”, “Wanneer zijn wij aan de beurt?”. Want dat Henk aan de beurt komt, weten we allemaal, dat is een kwestie van tijd. Leven met een hersentumor bekent dat er een moment komt waarop het tij zich keert en de tumor zegeviert. Een verdrietig vooruitzicht, een pad dat vele lotgenoten helaas al bewandeld hebben, een weg die je niet wilt bewandelen.
Op het moment dat ik het me afvroeg, kon ik niet weten dat het moment zo dichtbij zou zijn. Henk had immers net een periode van 12 kuren chemotherapie met ‘goed’ resultaat afgesloten? De tumor was immers stabiel? Henk voelde zich toch goed? Hij genoot van het leven en had veel plezier. Ik werkte wekelijks weer al mijn uren………

Een maand na de plotselinge dood van de echtgenoot van Yvonne, kreeg Henk last van epileptische activiteit. Een ‘niet pluis gevoel’ bekroop me. Er werd vervroegd een MRI gepland en het bericht wat daarop volgde wil je niet horen. Daar denk je wel eens aan en dan stop je het weg. Het is zo’n  verpletterend bericht; gewoon vernietigend. De tumor is compleet ontspoord en we moeten gaan denken in maanden en niet meer in jaren! De enige behandeloptie die er nog is, de laatste strohalm, is chemotherapie met een kans van slagen kleiner dan 20%.
Nou daar sta je dan, aan de grond genageld, geen idee van wat er allemaal gebeurt. Het enige dat ik kon denken was: “Henk is aan de beurt!, Wij als gezin zijn aan de beurt!”
We waren van slag, hadden ons hier nog niet op voorbereid (voor zover je je hier op kunt voorbereiden).
Het lukte ons ook deze keer om het gevoel van verdriet en machteloosheid weer los te laten en weer door te gaan. We gaan er weer voor! Henk grijpt zijn laatste strohalm, is begonnen met de chemotherapie. Ik heb op het werk geregeld dat ik weer minder uren per week werk, zodat ik voldoende energie overhoud nu we de ‘laatste’ wensen, die we ‘verstopt’ hadden,  gaan vervullen. Herinneringen maken!

We staan alle 4 op een eigen wijze in het proces. Dit is af en toe heel confronterend en verdrietig en het mag zo zijn. Zelf realiseer ik mij regelmatig dat wij ‘blij’ mogen zijn, hoe raar dat ook klinkt, dat we de kans krijgen om afscheid van elkaar te nemen. De herinneringen die we gemaakt hebben en de kans die we hebben om nog meer herinneringen te maken…… Dat is helaas niet iedereen gegund.

Lieve mensen, pak je kans en maak herinneringen!

Lieve groet, Hillie

(PS: Lieve Yvonne, dank je wel dat ik over jullie mocht schrijven.      )

Lees ook de andere blogs van Hillie: