7 maart 2018

Schreef ik de vorige keer dat de angst er weer in zat na die onverwachte epileptische aanval, schreef ik dat het voelde dat het zwaard van Damocles letterlijk dichter boven het hoofd van Henk hing, die angst bleek helaas gegrond.
Op 15 februari werd de jaarlijkse MRI scan gemaakt. Henk had er een jaar geleden voor gekozen dat hij niet vaker dan 1x per jaar een MRI scan wenste. Hij koos voor een jaar leven zonder stress en zonder angst. En ik moet zeggen, het is hem goed bevallen en ons eigenlijk ook wel.
Dus op 15 februari ging Henk, voor hem onverwacht voor mij al sinds september 2017 bekend, samen met onze hulp naar het UMCG. Het (jaarlijkse) uitje met haar. Eerst had ze bij ons enige hand- en spandiensten verricht. Ze hadden het erg gezellig, keken nadat de scan gemaakt was naar de 10 km van Sven Kramer op de Olympische Winterspelen en aten een tosti en dronken een kopje koffie. Zou de teleurstellende race van Sven een voorbode zijn geweest? Of verwachtten wij Nederlanders te veel van Sven?
Op 20 februari gingen Henk en ik samen naar de neurologe voor de uitslag. Mijn gevoel was al een poosje niet goed. Voor Henk kwam haar slecht nieuws bericht geheel onverwacht. Hij geloofde zijn oren niet. Hoe was dit mogelijk? Hij voelde zich tot dat moment zo goed, genoot van veel dingen en voelde zich gelukkig. De neurologe vertelde hem dat hij al ruim 6 jaar ziek was en dat hij nu hartstikke ziek is. Had hij zich dit nooit eerder gerealiseerd? Ik had al zo vaak aan hem en ook aan naasten verteld dat ‘morgen alles anders kan zijn’. En die dinsdag de twintigste werd het helaas en voor Henk ineens ‘morgen’. Het leek dat hij, net als wij Nederlanders van Sven, iets heel anders had verwacht. Ik weet het niet.
Verdrietig en met de boodschap om de chemotherapie NU ECHT in te gaan zetten zijn we huiswaarts gekeerd. Henk voelde zich vanaf dat moment met de dag slechter worden. Hij was en is er kapot van. Gelukkig hebben we een fijne huisarts en na een gesprek met hem besloot Henk toch te gaan voor chemo. Hij doet het!!!
Gisteren vond het gesprek met de internist-oncoloog plaats. Vandaag is de chemotherapie in pilvorm (Temozolomide voor de kenners onder ons die mij volgen) gestart.
De komende 3 maanden zullen cruciaal en van levensverlengend belang zijn. DOET DE CHEMO HET WEL OF DOET DE CHEMO HET NIET??? Henk is er niet gerust op. Hij heeft veel twijfels. Ik heb hoop, hou me vast aan de (laatste) strohalm. Henk leeft inmiddels al ruim 6 jaar met de hersentumor, hij heeft meerdere hindernissen genomen, zijn pad gaat niet over rozen en…….hij is er nog steeds. Het proces heeft helaas een andere wending genomen en gekregen. Daar waar we al jaren bang voor waren is gebeurd. Het is ‘morgen’ geworden. Ik hoop dat zijn naasten zich dit ook realiseren.
Ik ben trots op Henk dat hij zijn eigen weg volgt en heeft gevolgd. Hij doet het!!!

Lieve groet en nu maar duimen voor het beste resultaat,
Hillie