11 december 2017

De dag waarop ik mijn laatst geschreven blog opstuurde naar STOPhersentumoren, ervaarde ik de kleinheid van de wereld……………………………………………………………………………………………………………………. En nu, in de donkere dagen voor kerst, wil ik dit graag met jullie delen.

Omdat ik mijn moeder telefonisch niet kon bereiken, besloot ik om maar even naar haar toe te rijden. Ze woont gelukkig dichtbij. Ik stop, nietsvermoedend, voor haar huis en kijk vluchtig naar binnen. Ze zit te slapen (denk ik). Ik loop het pad op en een onbehaaglijk gevoel bekruipt mij. Ik kom de kamer binnen, spreek haar aan. Ze reageert niet en maakt een snurkend geluid. Ik loop naar haar toe,  voel haar pols en luister naar haar ademhaling. Tot zover gaat het nog goed. Ik bel 112 en doe mijn verhaal. Er wordt een ambulance gestuurd. Ik merk dat ik op een automatische piloot handel. Ik schakel de buren in en ik zoek alvast wat spulletjes bij elkaar.
De ambulance stopt, de chauffeur en broeder stappen uit. En op het moment dat zij de woonkamer betreden, krijgt mijn moeder een insult. Ik schrik en loop de kamer uit. Ik merk dat ik het niet aan kan zien. Bij mijn man ben ik wel wat gewend. Dit is mijn moeder! Ik ben haar kind! Dit wil ik niet! Ik realiseer mij dat onze jongens zich waarschijnlijk ook zo voelen zoals ik mij nu voel. Een lamgeslagen kind. Wat ligt het dicht bij elkaar, wat is de wereld klein. En wat heb ik veel geluk gehad in mijn jeugd.
Mijn moeder moet met de ambulance mee naar het UMCG. Ik stap voor de zoveelste keer in, ga weer met zwaailicht over de A7. In Groningen aangekomen gaat de sirene aan. Het wordt een routineritje voor mij. Ik heb mijn zus inmiddels gebeld en weet dat zij en haar man zich zo bij mij zullen voegen. Dat is fijn, samen delen. Voor mijn eigen gemoedsrust heb ik onze hulp gevraagd even een kijkje te nemen bij mijn drie mannen. Alles onder controle.
We komen op de spoedeisende hulp. De dienstdoende neuroloog in opleiding kijkt mij aan. Ik kijk hem aan. We kennen elkaar van mijn laatste bezoek aan de SEH, een aantal weken geleden toen Henk werd binnengebracht. Over een kleine wereld gesproken………………………………………………………….
Het voelt goed dat hij dienst heeft. Ik heb vertrouwen in hem. De gebruikelijke onderzoeken vinden plaats. Mijn zus en zwager arriveren. We krijgen te horen dat onze moeder opgenomen moet worden en er is geen plek in het UMCG. Ze moet overgeplaatst worden naar het Martini Ziekenhuis. Henk overkwam een paar weken geleden hetzelfde.
Er wordt een ambulance geregeld voor het vervoer. Ik kijk de ambulancechauffeur aan, hij kijkt naar mij. Ook wij kennen elkaar. Hij was het die de ambulance bestuurde toen Henk overgeplaatst moest worden. Ik sta perplex. Mijn wereld lijkt steeds kleiner te worden……………………………………………………....
En dat voelt eigenlijk heel fijn; elkaar kennen en begrijpen.

Nu, in de donkere dagen voor kerst, wordt de wereld elke dag een beetje kleiner. De zon komt later op en gaat eerder onder. Laten wij met elkaar wat licht in de duisternis brengen. Elkaar begrijpen, er zijn voor elkaar. Het geeft zo’n warm gevoel!

Fijne kerstdagen en een lieve groet,
Hillie