13 februari 2018

2018 begon zo lekker rustig. We stapten over de drempel het nieuwe jaar in. We waren na de relaxte kerstvakantie weer opgeladen en konden er weer tegen. De structuur zat er weer goed in en deed ons alle vier goed. De maand januari vloog voorbij. En op het moment dat het leven ons leek toe te lachen, ik het leven weer (meer) leefde en het even leek alsof de hersentumor niet bestond, op dat moment werden we weer teruggeworpen naar de keiharde werkelijkheid. Henk kreeg weer een epileptische aanval. Ook al gebeurde het deze keer niet thuis en waren de jongens en ik er niet bij, wij zijn het wel die weer met de gebakken peren zitten. Want nadat Henk weer thuisgebracht werd en aan ons werd overhandigd, waren wij ons weer terdege bewust van die altijd, eeuwige, ziekmakende hersentumor. Die vreselijke kanker die ons telkens weer in zijn greep neemt en heeft. Henk, de hoofdpersoon, heeft er geen last van…..tenminste dat zegt hij. De jongens daarentegen laten de laatste tijd steeds vaker los dat ze er wel klaar mee zijn. Ze willen gewoon net als hun vriendjes geen gedoe en geen zorg en al helemaal geen epilepsie. Ik snap dat wel. Ik snap dat misschien wel te goed. Ik wil het namelijk ook niet meer. Ik wil ook geen gedoe en geen zorg. Ik wil ook gewoon net als mijn vriendinnen en collega’s een gewoon, rustig, voortkabbelend leventje. Vaste werkdagen met vaste tijden. (Gewoon rustige olympische dagen.)

Het was heel fijn dat Henk die avond gewoon weer thuis werd  gebracht en dat er geen ziekenhuisopname aan vast zat. Wat ook bijna gewoon is en wat nooit gewoon hoort te zijn, is de zorg die dit met zich meebrengt in ons gezin. De zorg voor de jongens en mij. Want zoals wij allemaal weten zijn de eerste uren na de epileptische aanval spannend; komt er nog een aanval achteraan? Omdat het in de avonduren op zondag plaatsvond, mocht ik de volgende dag, zoals afgesproken, de artsen weer inlichten en overleggen over het vervolg. Gelukkig heb ik inmiddels hele korte lijntjes met de huisarts en de neuroloog en was alles rond het middaguur weer geregeld. De medicatie is opgehoogd. De eerstvolgende scan geeft misschien meer duidelijkheid over de reden van de aanval.

Nu ik dit zo op papier zet, denk ik dat velen denken: “Ach, dat valt allemaal toch reuze mee?”. Klopt. Het valt  allemaal wel mee. We zijn door de jaren heen heel vaardig geworden. We doen het gewoon. Wat echter niet meevalt, is de angst die het met zich meebrengt, niet alleen bij mij maar ook bij de jongens. Na deze laatste aanval voelt het alsof het zwaard van Damocles dichter boven ons hoofd hangt. En dan is het niet eens het hoofd van de jongens en mij waarin de tumor zich genesteld heeft. Die altijd, eeuwige angst. Die onzekerheid roept extra spanning op bij mij en de jongens.
En Henk? Henk maakt zich niet druk. Hij weet niet wanneer de eerstvolgende scan gepland staat. Het boeit hem niet! Tja…….en dat is hier in huis helaas heel gewoon.

Lieve groet en genietende van de olympische spelen ondanks de huiselijke spanning,
Hillie