22 mei 2018

Kansen

De eerste MRI, na drie kuren chemopillen, is gemaakt en laat een positief resultaat zien. De tumor is niet gegroeid en vervolg van het chemotraject is voorgesteld. De neurologe heeft ons dit in een warm gesprek verteld.
Henk lijkt een beetje ‘lamgeslagen’. Hij had dit niet verwacht. Al ruim 6 jaar heeft hij gedacht dat de chemo geen effect op zijn astrocytoom zou hebben. Hij heeft namelijk niet de geschikte tumormarkers, er zijn hem al voldoende mensen voorgegaan bij wie de chemo wel een positief resultaat had. Henk had  zijn conclusie jaren geleden al getrokken.
Ik, daarentegen, heb een andere visie. Ik ga altijd uit van het positieve. Niet geschoten is altijd mis. Mijn gedachte is altijd geweest: “De chemo doet wel iets of de chemo doet niets en dat moet je ‘gewoon’ proberen en dan zie je het wel”. Het is een kans die je met beide handen aan kunt grijpen.

Henk zei toen de tumor ontspoorde: “Oké, dan doe ik het” en erachteraan zeggend: “Dan zul je zien dat ik gelijk heb en dan is het einde missie”. Typisch Henk, altijd een half leeg glas. (Gelukkig is het mijne altijd half vol!)
De afgelopen 3 maanden hebben we regelmatig ‘strijd’ gehad. Het is een grote zoektocht, een moeilijk traject met vallen en weer opstaan.
Als er dan te veel prikkels op het pad waren, als de lontjes kort en onvoorspelbaar waren, dan riep Henk vaak dat de scan zou uitwijzen dat de chemo niks zou doen en dat wij dan zouden zien dat hij, in gedachten, al jaren gelijk had. En met wij bedoelde hij de jongens en mij.
Vorige week werd de scan gemaakt. Na een paar dagen spanning kwam de verlossende zin: “scan is stabiel!”. Reden voor vreugde, zou je denken. We waren blij, mega blij. En met we bedoel ik wederom de jongens en ik. De chemo doet z’n werk, we krijgen meer tijd met elkaar. Tijd om te genieten, tijd om herinneringen te maken, tijd om met elkaar te leven; een gezin te zijn.
Alleen bij Henk was de reactie een beetje anders. Hij had dit niet verwacht en gedacht. Hij had zo’n ander beeld voor ogen, al ruim 6 jaar lang. In zijn beleving ging de chemo bij hem niet werken. En nu bleek zijn gedachte niet te kloppen. Hij reageerde zo anders dan ik had verwacht.

Nu ik jullie meeneem op ons pad en dit neerzet op papier denk ik dat ik Henks reactie beter lijk te begrijpen. Ik denk dat het raar en moeilijk is het om je telkens in te moeten stellen op nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden. Al meer dan 6 jaar ongeneeslijk ziek zijn en toch nog steeds bij de levenden horen.
De keuze die je maakt, waarvan je nooit gedacht had dat het een positief effect zou hebben, werkt. Je gaat twijfelen aan jezelf. Waarom heb ik deze kans niet eerder met beide handen aangegrepen?
Helaas geeft Henk mij geen inkijk in zijn gedachten en probeer ik ze telkens opnieuw in te vullen.

Gelukkig werkt de chemo en krijgen Henk, de jongens en ik nog een kans. Het blijft spannend, moeilijk en raar. Ik gun de jongens een vader. Het is een kans die de moeite waard is. En wie weet…..misschien krijg ik de kans om in Henks gedachten te kijken.

Lieve groet, Hillie 

Lees ook de andere blogs van Hillie: