2 mei 2017

Vorige week was het weer zover: We gingen samen met het gezin van mijn zus een weekje op vakantie. Dit jaar voor het eerst zonder hun oudste zoon. Hij heeft afscheid genomen van de middelbare school en heeft daardoor geen meivakantie meer. Best wel ‘gek’, niet alleen voor mijn zus, zwager en hun dochter, maar ook voor Henk, Rens, Stef en mij. Eén man minder. (Kleine kinderen worden groot.)
Maar goed, ik dwaal weer eens af. Jullie vragen je wellicht af: ‘Waarom neem je ons mee op een weekje meivakantie?’.
Mijn zus en zwager zeiden meteen het eerste voorjaar nadat Henks hersentumor ontdekt was: “Laten we ieder jaar, samen met elkaar, een weekje op vakantie gaan. Niet omdat het moet, nee gewoon omdat het nu nog kan”.
Afgelopen week hebben we ons eerste lustrum gevierd. 5 jaar met elkaar op vakantie…….ook daarin zie je dat de tijd ‘gewoon’ doorgaat.
Het eerste jaar gingen we naar Denemarken. We genoten van zee, Legoland, het gezamenlijk koffiedrinken en eten, de kinderen (de oudste was destijds 13, de jongste net 5) en van elkaar. De jaren die volgden brachten we in Nederland door.
Wat levert een weekje vakantie samen met mijn zus, zwager en hun kind(eren) ons op? Het zijn De KRENTEN IN DE PAP.
Wat ik daarmee wil zeggen? De kinderen vermaken zich geweldig! Ze hebben een fantastische band met hun neef en nicht. Grote neef werd deze keer echt gemist. Gelukkig was zijn zusje, hun lievelingsnicht, er wel. De bijzondere band wordt, denk ik door het samen doorbrengen van een vakantieweek, versterkt.
Daarnaast draag ik in de vakantieweek de (mantelzorg)taken niet alleen. Ik ben er af en toe even van ‘verlost’. Het geeft me weer energie om door te gaan. Mijn zus en zwager zijn voor mij van ongekende waarde.
Wat ook bijzonder is, is dat de kinderen en ik niet de enigen zijn die met de gevolgen van de hersentumor geconfronteerd worden. Want zeg nou zelf, het is best goed ‘te doen’ om het niet aangeboren hersenletsel (NAH) te verbloemen. Alleen dát een week lang volhouden is best lastig.

De afgelopen week was een mooie week, een geschenk.
Ik merk nu bij het schrijven van deze blog dat het en voor mij ook een ‘confronterende’ week is geweest. Ik zie dat er in een jaar tijd wel (veel) veranderd is. NAH heeft een grote plek ingenomen in ons leven. Ook realiseer ik mij dat het leven ‘vergankelijk’ is. Ik ervaar dat de kinderen ouder worden en wij dus ook! Iets wat we allemaal wel weten en………wat we, denk ik, proberen te ‘vergeten’. Allemaal blijven we het liefst jong. Was het niet Koning Willem Alexander die afgelopen week in het interview zei: “Ik voel me nog ‘gewoon’ dertig”?. Ook hij blijft het liefst jong.
Eén ding kan ik jullie verzekeren: “Krenten in de pap doen wonderen! Ook ik voel me gewoon weer dertig!”.
Op naar volgend jaar (zoals mijn zus mij al liefdevol appte)! Laten we hopen dat er nog vele jaren volgen.

Lieve groet, Hillie

PS: Deze blog is uit MIJN hart geschreven. Henk kan zich er niet (helemaal) in vinden. Toch wil ik graag mijn gevoelens met jullie delen.