2 november 2020

Eenzaam en alleen

Soms voel ik me eenzaam en alleen. Nadat ik ‘LOCKDOWN’ geschreven en verzonden had, werd alles nog een graadje erger. Ik belandde  in quarantaine. Mijn zus, één van de weinige mensen waarmee ik in huiselijke sfeer omga nadat COVID-19 de wereld in de greep heeft en dus ook na het overlijden van Henk, werd ziek. Ze liet zich testen en bleek Corona-positief te zijn. ‘Hoe dan?’, vroegen wij ons af. Echt on-voor-stel-baar! Ook zij leeft al maanden in een kleine wereld, gaat alleen maar naar haar werk en de supermarkt. Daarnaast is ze er voor mij. Ze brengt tijd met mij door, mede omdat we samen, na het overlijden van onze moeder, ons ouderlijk huis moesten opruimen en verkopen.

Maar goed, even terug naar waar ik gebleven was: Corona-positief dus. Dit betekende dat mijn zus zich opsloot in haar slaapkamer. Dat haar man en kinderen de rest van het huis tot hun beschikking hadden. Ik was de dag voordat ze ziek werd, meer dan 15 minuten op minder dan 1.5 meter afstand van haar geweest en moest dus, volgens de GGD richtlijnen, in quarantaine.
Daar zaten we dan; zij ziek en lamlendig in een ruimte van 16 m², haar gezin, gezond en zonder klachten, in de rest van hun huis. En ik, ook klachtenvrij en gezond, in ons eigen huis. Via (beeld)bellen en WhatsApp konden we gelukkig wel dagelijks contact hebben.
De jongens mochten gewoon naar school. Wel moesten zij en ik afstand van elkaar houden, want stel dat ik ook ziek zou worden……

Het waren rare dagen. Dagen waarin de keiharde werkelijkheid, Henks blijvende afwezigheid, soms heel erg voelbaar en tastbaar werd. Voor het eerst was ik, na het overlijden van Henk, overdag alleen thuis. Voor het eerst kreeg ik, na het overlijden van Henk, van de jongens geen knuffel en kus meer. Voor het eerst zaten we ’s avonds niet meer samen op de bank en wat miste ik Henk daarbij. Henk, die altijd mijn hand pakte, erin kneep en mij kracht gaf als ik het moeilijk had.
Voor het eerst, na het overlijden van Henk, was de afstand tot mijn zus groot. Ik voelde haar verdriet op afstand, voelde hoe ze haar man en kinderen miste deze dagen. Ik voelde haar eenzaamheid en wist dat ik het niet op kon lossen. Ik wilde dat ik haar hand kon pakken om haar kracht te geven.

Ook deze dagen zijn we doorgekomen, mijn periode quarantaine zit erop. Ik ben gelukkig niet ziek geworden, mijn zus is weer klachtenvrij. We hebben elkaar weer gezien. Afgelopen vrijdag overhandigden we samen de sleutel van ons ouderlijk huis aan de koper. Een emotioneel moment dat door de situatie waarin ik/wij zitten, zo onderbelicht is geworden. Het definitief afsluiten van je jeugd, het loslaten van de plek waar zoveel herinneringen liggen. Gelukkig voel ik me daar niet eenzaam en alleen in, omdat ik het kan (blijven) delen met mijn zus (desnoods via WhatsApp of beeldbellen). En dat is een geschenk.

Het missen van Henk is de laatste tijd erg voelbaar geweest. Nu ik deze blog heb geschreven voel ik dat hij mij niet alleen heeft achter gelaten. Hij heeft mij 2 prachtige zonen gegeven. Samen met de jongens zit ik weer op de bank. Zij geven mij kracht om door te gaan. Weer een knuffel en een kus waar ik dankbaar voor ben!

Lieve groet,
Hillie

Lees ook de andere blogs van Hillie: