11 april 2017

Toen de hersentumor in 2011 in ons leven kwam, was ik in eerste instantie gefocust op het ‘aangaan van de strijd’ tegen de hersentumor. Behandelingen volgden. Ik verdiepte me in de ‘materie’. Ik dacht dat WIJ de strijd misschien wel gingen winnen. WIJ zouden geschiedenis gaan schrijven.
Tja, dat heb ik de eerste 4 jaar zeker gedacht. Ik was één brok adrenaline, ik had één missie en dat was: DE STRIJD AANGAAN EN WINNEN!
Als je me vraagt naar herinneringen uit die tijd, dan kan ik je van alles vertellen over de hersentumor, de patiënt en de ‘strijd en stress’ die dit allemaal met zich meebracht. Herinneringen aan ons als gezin zijn er wel, alleen moet ik daarvoor veel dieper graven in mijn geheugen. En eigenlijk vind ik dat heel jammer. En zoals ik altijd zeg……..het is niet anders.
Ik merk dat ik veel geleerd heb van mijn therapietijd in “Het Behouden Huys” in Haren. Daar ben ik als het ware ‘gereset’. Ik heb geleerd om te genieten van het moment, de dingen die er wel zijn en niet te verlangen naar dat wat geweest is. Maak herinneringen!
En gisteren was zo’n ‘geniet-moment’, een warme herinnering, een memorie.
Stef, onze jongste, had zich geplaatst met het welpen-schoolteam voor de halve finale dammen. Was ik als moeder alleen mee geweest naar het Groningse kampioenschap dammen, nu gingen we als gezin mee naar de halve finale van Nederland. Rens had huiswerk in het vooruit gemaakt, Henk had de dag van te voren rustig aangedaan en ’s middags veel geslapen, ik had de tank gevuld en Stef had met het team veel geoefend vooraf. Niemand hield ons nog tegen. Met andere ouders en 5 kinderen met kriebels in hun buik, reden we naar Hoogeveen. We waren mooi op tijd. Het werd een spannende dag……….
De kinderen werden vierde (de eerste drie plaatsten zich voor de finale van Nederland). Er is niks vervelender dan vierde worden, als er maar drie bekers zijn. Gelukkig waren we er als gezin samen., Rens als grote broer die trots op zijn broertje is, ik met mijn positieve karakter en opbeurende woorden EN Henk als echte vader, die troostend een arm om Stefs schouders legde. Een prachtmoment om vast te leggen!

Waarom ik dit met jullie deel? Ik wil jullie meegeven dat het oh zo belangrijk is om te genieten! Ik weet dat ik dat al eerder geschreven heb en ik weet uit ervaring dat ik dat in het begin echt vergeten ben om zelf te doen. Nu ik een poosje blogger ben, ervaar ik dat het schrijven de herinneringen versterkt. Dat, gecombineerd met foto’s en filmpjes, helpt mij veel meer bij het aangaan van de strijd tegen de hersentumor dan het verdiepen in de materie. De strijd tegen een hersentumor is helaas nog niet te winnen, het ermee omgaan is zeker beïnvloedbaar op een positieve manier. Met bloggen schrijf ik geschiedenis (hihi).

Memories, ze zijn van onschatbare waarde!
Lieve groet, Hillie