17 mei 2017

Gisteren was vandaag nog morgen. Ik zat samen met onze oudste zoon aan tafel te ontbijten toen Henk opeens beneden stond en vroeg: “Heb je het vandaag druk op je werk?”. Ik keek hem aan, mijn zesde zintuig stond meteen op scherp. Ook Rens keek naar zijn vader en zei: “Heit, gaat het wel goed met jou?”, iets wat ik me ook afvroeg. Henk sprak enigszins ‘staccato’ en weloverwogen. Hij zei dat hij weer ‘kippenvel, trekkingen in zijn hoofd en een ijzersmaak’ ervaarde. Hij dacht weer terug aan het begin van de aanwezigheid van de hersentumor, aan de tijd ,van wat later bleek, de absences. Ik vroeg hem: “Wat wil jij nu?”. Hij wilde het even melden, dan had hij het in elk geval gezegd. Daarmee zette hij mij (weer) voor een dilemma: naar mijn werk gaan óf thuisblijven óf een oplossing bedenken. Ik dacht even rustig na en stelde voor dat hij de huisarts ging bellen en daarmee een afspraak ging maken. Henk vond dat een prima idee. Dilemma ‘opgelost’.
Rens ging naar school, ik naar mijn werk, Stef was nog even alleen thuis met heit en Henk maakte een afspraak.
Rijdend naar mijn werk merkte ik dat er weer van alles door mijn hoofd spookte (hoezo dilemma opgelost?). Het ging zo goed na de laatste MRI, na Henks keuze om te kiezen voor kwaliteit van leven (en geen chemokuur). We genoten weer van en met elkaar van de ups en downs van het leven. Ik voelde me ook gewoon weer collega en werkende vrouw en niet alleen moeder, vrouw en mantelzorger. En nu dit….zou morgen er sneller zijn dan ik verwachtte, dan ik hoopte, dan ik graag zou willen? Zou morgen al alles anders zijn? We weten dat de tumor niet rustig is en ook weten we dat Henk op dit moment niet kiest voor een behandeling met chemotherapie. Een keuze die ik heel goed begrijp.
Op mijn werk merkte ik dat mijn concentratie ver te zoeken was. Veel collega’s zien aan mij dat ik er met mijn hoofd niet bij ben. Ze geven me ruimte en zijn er ‘gewoon’. En dat is heel prettig.
Wat ik als minder prettig ervaarde, is dat ik best wel snel weer ‘van het padje’ ben. Ik dacht dat ik alles goed onder controle heb, alleen emoties en gevoelens…..…die kun je niet sturen.

Vandaag zijn we bij de neuroloog geweest. Zij heeft heel goed naar Henks verhaal geluisterd en denkt dat er inderdaad sprake is van epileptische aanvalletjes. Zij stelde verhoging van de anti epileptica voor. Ze vindt dit niet het moment om, gezien Henks keuze voor kwaliteit van leven, een MRI scan te maken. Ze heeft respect voor Henks keuze.
Met een nieuw recept en een ‘goed’ gevoel reden we weer naar huis terug. Ik ben trots op Henk! Hij heeft gisteren en vandaag goed zijn eigen zaakjes geregeld. Hij is blij dat hij nog (even) kan en mag blijven genieten van zijn goede gevoel, de mooie momenten.
En ik? Stop ik mijn kop in het zand? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat het eergisteren eigenlijk niet anders is dan vandaag. En dat het bij iedereen morgen zomaar anders kan zijn.

Daarom mensen: GENIET!

Lieve groet, Hillie

PS: Ook deze blog is uit MIJN hart geschreven. Een blog waar Henk zich helemaal in kan vinden.