9 februari 2017

Vorig jaar had ik opeens een gevoel van “Ik zit niet meer met plezier in onze woonkamer”. 10 jaar geleden hadden we het huis gekocht, waren er met 1 kind naartoe verhuisd. Het tweede kind diende zich aan. Het huis was en werd steeds meer ‘zeer kindvriendelijk’. Er lagen speelkleden op de vloer, er stond een tafeltje met 2 kinderstoeltjes, er was veel lego in bakken en over de vloer, op de muur was getekend (en weer snel bijgeverfd). Voor kinderen in de leeftijd van 0-10 jaar een prachtige plek. En toen opeens vorig jaar, de oudste was bijna 12 en rijp voor de middelbare school, de jongste al 9, was ik het (spuug)zat.
Ongeveer gelijktijdig lieten de laatste MRI scans veel onduidelijkheid zien, was de depakinespiegel te hoog, werd het beleid “na 6 maanden een nieuwe scan” veranderd in “1x per 3 maanden een scan”. Ik werd er erg onrustig van en dacht: “Stel we doen niet NU een ‘opfrisbeurt’ van de woonkamer, wanneer doen we het dan wel?”. Morgen kan namelijk zomaar alles anders zijn.
Een lieve collega versnelde mijn woonkamerproces. Haar vriend zorgde ervoor dat de vloer geschuurd en gelakt werd, een in allerijl ingevlogen schilder friste de muren en het plafond op, mijn zus hielp met invullen van mijn interieurwensen en voor ik het wist was de ‘zeer kindvriendelijke’ woonkamer veranderd in een woonkamer om heerlijk te relaxen op de nieuwe bank. Een woonkamer waarin ik me meteen thuis voelde.
Voor Henk veranderde er in korte tijd veel. Zijn gewenningsproces duurde wat langer. Gelukkig voelt hij zich er nu wel ‘happy’ bij. Het is namelijk een plek met (een gevoel van) ruimte geworden. Het is zoals de kinderen zeggen: “Een vet gave plek, een plek om heerlijk te chillen.” (Ja, kleine kinderen worden groot.)
Afgelopen weekend zei Henk opeens heel blij en opgetogen: “We kunnen nu tenminste om elkaar heen lopen”. “Schrijf daar maar eens een blog over”, zei hij er meteen achter aan. Elke blog lees ik altijd aan hem en de jongens voor. Voor de kinderen is er herkenning, Henk en ik denken er nogal eens wisselend over. En….dat mag, kan en geeft niks.
Nu hij zijn blog-wens uitsprak, ben ik in de pen geklommen. De woonkamer geeft letterlijk en figuurlijk ruimte. Liepen we elkaar in het begin van het hersentumorproces letterlijk voor de voeten, het klopt wat Henk zei: “We kunnen nu tenminste om elkaar heenlopen.” De woonkamer geeft ruimte, het speelgoed blokkeert niet meer onze bewegingsruimte. En wat ik vooral merk: ik heb stappen gezet. Ik loop niet meer overal tegen aan, ga niet meer tegen de richting in. Ik loop er (soms) ‘gewoon’ omheen.

En nu moet ik de blog alleen nog voorlezen. Laten we hopen dat de blog aan Henks criteria voldoet, dat hij toestemming geeft en we er gelijkgezind over denken. Zo niet, dan zullen jullie dit nooit lezen. Ik ga de confrontatie aan, loop niet weg met de blog onder mijn arm, loop er niet omheen. Want groeien in het hersentumorproces is gelukkig mogelijk en geeft ruimte (net als de ‘nieuwe’ woonkamer).

Lieve groet, Hillie