11 februari 2021

Rust maakt onrustig

En dan is het inmiddels 2021. Ik denk dat Henk zou zeggen: twintig-één-en-twintig. We zijn de drempel overgestapt naar een nieuw jaar, de eerste keer zonder Henk. Rond kerst en oud en nieuw is me regelmatig gevraagd: “Hoe gaat het met jou?”, “Hoe gaat het met jullie?”, of “Hoe voelt het zonder Henk?”. Ik antwoordde dan vaak: “Goed!”, want eigenlijk gaat het ook best wel goed. We hebben met z’n drieën de draai gevonden.
“Hoe het voelt?”. Die vraag vind ik lastiger om te beantwoorden. Want eigenlijk voelt het best wel goed, alleen is er een groot, immens en intens gemis. En dat doet zeer, de ene keer meer dan de andere. Wat ik op dit moment vooral voel is de rust en die rust maakt mij onrustig.

De afgelopen maanden moest er veel geregeld worden. Daardoor werd ik best nog wel ‘geleefd’. Het waren andere regeldingen dan de zorgtaken die er de afgelopen jaren waren en het vulde mijn tijd. Nu is alles bijna allemaal geregeld, officieel heb ik dan ook de status van weduwe bereikt en is dus opeens die rustige tijd aangebroken, wat iedereen, die in dezelfde situatie zit of heeft gezeten, wel herkent: je slaat een pad in waar tijd op je af komt.
Ik vind het lastig om invulling te geven aan die tijd. Ik ben blij met mijn werk waar ik intens van geniet, alleen vult het onvoldoende mijn tijd. Het is maar een parttime baan, die ook nog eens door COVID-19 gedeeltelijk veranderde in thuiswerken. Geen reistijd meer, minder sociale contacten, nog meer rust.
Gelukkig zijn er de afgelopen jaren huis-tuin-en-keukenklussen blijven liggen, waarvan ik dacht dat ze de tijd wel zouden kunnen vullen. Een aantal klussen, waar vakmanschap bij komt kijken, heb ik inmiddels uitbesteed. Dus dat loopt en krijgt langzaam vorm.
Zelf begon ik enthousiast met het opruimen van de zolderverdieping, een mooie tijd vullende klus. Alleen had ik hierbij niet bedacht dat ik overspoeld zou worden door emoties. Er kwamen namelijk (te) veel herinneringen boven. Herinneringen uit mijn jeugd, herinneringen aan mijn ouders en bovenal herinneringen aan Henk. En met die herinneringen kwamen er vragen, vragen waar ik geen antwoord meer op krijg helaas. Ik merk dat deze klus me veel energie kost en heb dan ook besloten om het opruimen, ter bescherming van mezelf, voorlopig bij 1 uurtje per week te houden. Tja en daarmee vul ik dus niet mijn tijd, zoals ik vooraf gedacht had en blijft er veel tijd over.
Vrije tijd, iets waar ik de afgelopen jaren vaak naar verlangde, vaak over droomde, vaak dacht veel plannen voor te hebben. Bijvoorbeeld even lekker gaan zitten op de bank met een goed boek en een kop thee, even bladeren in een tijdschrift, even kijken naar ‘uitzending gemist’, of gewoon even helemaal niks doen. En nu ik die tijd heb, ervaar ik dat het me helemaal niet lukt om rustig op de bank te gaan zitten, laat staan te gaan lezen of helemaal niks te doen. Het maakt me erg onrustig. Onrust die ik voel op de momenten dat ik tot rust kom. Onverwachte onrust. Het hoort bij mijn ingeslagen pad en levert weer een klus op. Een klus waar ik tijd voor moet gaan nemen. Misschien helpt het om het van me af te schrijven, misschien is deze blog hierbij helpend. Het geeft in elk geval invulling van de tijd, mijn vrije tijd!

Lieve groet,
Hillie

Lees ook de andere blogs van Hillie: