11 februari 2021
Rust maakt onrustig
En dan is het inmiddels 2021. Ik denk dat Henk zou zeggen: twintig-ƩƩn-en-twintig. We zijn de drempel overgestapt naar een nieuw jaar, de eerste keer zonder Henk. Rond kerst en oud en nieuw is me regelmatig gevraagd: āHoe gaat het met jou?ā, āHoe gaat het met jullie?ā, of āHoe voelt het zonder Henk?ā. Ik antwoordde dan vaak: āGoed!ā, want eigenlijk gaat het ook best wel goed. We hebben met zān drieĆ«n de draai gevonden.
āHoe het voelt?ā. Die vraag vind ik lastiger om te beantwoorden. Want eigenlijk voelt het best wel goed, alleen is er een groot, immens en intens gemis. En dat doet zeer, de ene keer meer dan de andere. Wat ik op dit moment vooral voel is de rust en die rust maakt mij onrustig.
De afgelopen maanden moest er veel geregeld worden. Daardoor werd ik best nog wel āgeleefdā. Het waren andere regeldingen dan de zorgtaken die er de afgelopen jaren waren en het vulde mijn tijd. Nu is alles bijna allemaal geregeld, officieel heb ik dan ook de status van weduwe bereikt en is dus opeens die rustige tijd aangebroken, wat iedereen, die in dezelfde situatie zit of heeft gezeten, wel herkent: je slaat een pad in waar tijd op je af komt.
Ik vind het lastig om invulling te geven aan die tijd. Ik ben blij met mijn werk waar ik intens van geniet, alleen vult het onvoldoende mijn tijd. Het is maar een parttime baan, die ook nog eens door COVID-19 gedeeltelijk veranderde in thuiswerken. Geen reistijd meer, minder sociale contacten, nog meer rust.
Gelukkig zijn er de afgelopen jaren huis-tuin-en-keukenklussen blijven liggen, waarvan ik dacht dat ze de tijd wel zouden kunnen vullen. Een aantal klussen, waar vakmanschap bij komt kijken, heb ik inmiddels uitbesteed. Dus dat loopt en krijgt langzaam vorm.
Zelf begon ik enthousiast met het opruimen van de zolderverdieping, een mooie tijd vullende klus. Alleen had ik hierbij niet bedacht dat ik overspoeld zou worden door emoties. Er kwamen namelijk (te) veel herinneringen boven. Herinneringen uit mijn jeugd, herinneringen aan mijn ouders en bovenal herinneringen aan Henk. En met die herinneringen kwamen er vragen, vragen waar ik geen antwoord meer op krijg helaas. Ik merk dat deze klus me veel energie kost en heb dan ook besloten om het opruimen, ter bescherming van mezelf, voorlopig bij 1 uurtje per week te houden. Tja en daarmee vul ik dus niet mijn tijd, zoals ik vooraf gedacht had en blijft er veel tijd over.
Vrije tijd, iets waar ik de afgelopen jaren vaak naar verlangde, vaak over droomde, vaak dacht veel plannen voor te hebben. Bijvoorbeeld even lekker gaan zitten op de bank met een goed boek en een kop thee, even bladeren in een tijdschrift, even kijken naar āuitzending gemistā, of gewoon even helemaal niks doen. En nu ik die tijd heb, ervaar ik dat het me helemaal niet lukt om rustig op de bank te gaan zitten, laat staan te gaan lezen of helemaal niks te doen. Het maakt me erg onrustig. Onrust die ik voel op de momenten dat ik tot rust kom. Onverwachte onrust. Het hoort bij mijn ingeslagen pad en levert weer een klus op. Een klus waar ik tijd voor moet gaan nemen. Misschien helpt het om het van me af te schrijven, misschien is deze blog hierbij helpend. Het geeft in elk geval invulling van de tijd, mijn vrije tijd!
Lieve groet,
Hillie
Lees ook de andere blogs van Hillie:
27 maart 2023 Horizon verbreden Vandaag is het 3 jaar geleden dat wij Henk hebben losgelaten. Henk, mijn lieve man en de unieke, bijzondere en...
7 augustus 2022 Mijlpalen De afgelopen 4 maanden heb ik weer een aantal stappen gezet oftewel mijlpalen bereikt. De theatershow van Danny Vera, waar...
20 maart 2022 Rollercoaster Al meer dan een jaar geleden deelde ik voor het laatst mijn gedachten met jullie op papier. Na die laatste blog...
11 februari 2021 Rust maakt onrustig En dan is het inmiddels 2021. Ik denk dat Henk zou zeggen: twintig-ƩƩn-en-twintig. We zijn de drempel...
2 november 2020 Eenzaam en alleen Soms voel ik me eenzaam en alleen. Nadat ik āLOCKDOWNā geschreven en verzonden had, werd alles nog een graadje...
20 oktober 2020 Lockdown Sinds deze week zitten wij Nederlanders weer in een lockdown; weliswaar gedeeltelijk, maar toch: LOCKDOWN. Het is een woord...
21 september 2020 De R zit weer in de maand Het is al weer een paar maanden geleden dat ik jullie op de hoogte bracht van het overlijden van Henk,...
27 april 2020 Wegwerkzaamheden Het heeft even geduurd voordat ik weer achter de computer ben gekropen en een blog schrijf....
27 mei 2019 AAN DE BEURT Soms vraag ik me af: āWat gebeurt er allemaal?ā Heette mijn laatste blog āShineā; de glans daarna was de er snel...
4 februari 2019 SHINE SHINE! Soms weet ik niet waar ik moet beginnen of waar het einde is. Soms lijkt het leven een opeenstapeling van turbulente...
18 september 2018 NAZOMEREN Ik geniet. Ik geniet van de zon, van de nazomer, van het leven. Drie maanden geleden had ik niet gedacht dat ik nu weer...
11 juni 2018 BANEN Op de middag dat er een grote doos met hersentumor magazines bij ons bezorgd werd, de warme middag waarop het onweer losbarstte,...
22 mei 2018 Kansen De eerste MRI, na drie kuren chemopillen, is gemaakt en laat een positief resultaat zien. De tumor is niet gegroeid en vervolg van...
3 april 2018 BALANS En dan zijn we alweer een kleine maand verder. De tijd staat niet stil. ās Avonds is het al weer een uur langer licht, onze...
7 maart 2018 Schreef ik de vorige keer dat de angst er weer in zat na die onverwachte epileptische aanval, schreef ik dat het voelde dat het zwaard...
13 februari 2018 2018 begon zo lekker rustig. We stapten over de drempel het nieuwe jaar in. We waren na de relaxte kerstvakantie weer opgeladen en...
16 januari 2018 De tijd vliegt. De laatste keer dat ik mijn belevenissen met jullie deelde was in 2017. Om precies te zijn 11 december 2017, nu al...
11 december 2017 De dag waarop ik mijn laatst geschreven blog opstuurde naar STOPhersentumoren, ervaarde ik de kleinheid van de...
9 november 2017 In mijn laatste blog gaf ik jullie inzage in mijn brein. Ik schreef dat ook ik mag aangeven wat ik nodig heb, dat ik grenzen mag...
10 oktober 2018 Ik ben weer gestart met therapie. Heb inmiddels twee gesprekken gehad met een psycholoog. In mijn vorige blog āStilteā gaf ik...
12 september 2017 Ik verlang intens naar STILTE. Stilte om me heen, stilte in mijn huis, gewoon stilte en dan overal. Er gebeurt te veel. Het is...
31 juli 2017 Schreef ik de vorige keer een blog met de titel: āMorgen kan alles anders zijnā. Eindigde ik met het woord GENIET, niet wetende dat...
17 mei 2017 Gisteren was vandaag nog morgen. Ik zat samen met onze oudste zoon aan tafel te ontbijten toen Henk opeens beneden stond en vroeg: āHeb...
2 mei 2017 Vorige week was het weer zover: We gingen samen met het gezin van mijn zus een weekje op vakantie. Dit jaar voor het eerst zonder hun...
11 april 2017 Toen de hersentumor in 2011 in ons leven kwam, was ik in eerste instantie gefocust op het āaangaan van de strijdā tegen de...
23 maart 2017 Soms komen er opeens ātalentenā bovendrijven waarvan je het bestaan nog niet kent of waarvan je niet meer weet dat ze bestonden.Zo...
5 maart 2017 Vorige week was Henk weer aan de beurt. De controle MRI scan werd gemaakt en de uitslag volgde. Voorafgaande aan het uitslaggesprek had...
9 februari 2017 Vorig jaar had ik opeens een gevoel van āIk zit niet meer met plezier in onze woonkamerā. 10 jaar geleden hadden we het huis...
19 januari 2017 Schreef ik de vorige keer over de 365 dagen die voor ons liggen in 2017, waarvan we nog niet weten wat er gaat gebeuren, een dag...
3 januari 2017 2016 al weer voorbij, met een extra dagje. 2017 is begonnen, met een extra seconde. Het is druilerig weer. We hebben nog een weekje...
14 december 2016 Onze jongste zoon heeft morgen een boekbespreking. Ik was zojuist toehoorder van zijn verhaal. Hij deed het, in mijn ogen, erg goed....
28 november 2016 Een aantal weken geleden hadden we de afspraak met de neuroloog i.v.m. de uitslag van de MRI en reden we in de ochtenduren richting...
16 november 2016 āVanavond eten we gewoon patatā, een uitspraak die in ons huis met regelmaat gezegd, gehoord en uitgevoerd wordt. Iets waar...
3 november 2016 Zomertijd verandert weer in wintertijd. Ik vraag me vaak af: āWaar blijft de tijd?ā.Hier is het inmiddels 5 jaar geleden dat de...
26 oktober 2016 Het was eind jaren negentig. Ik was al een aantal jaren met veel plezier werkzaam als fysiotherapeute in de kinderrevalidatie. Ik gaf...
13 oktober 2016 We zagen elkaar in 1997 voor het eerst. Henk werd aangenomen als planner in het revalidatie centrum waar ik al 3 jaren werkte. Henk...
2 oktober 2016 Vandaag is zoān dagā¦.Een baaldag! Grrrrrrrrr, ik wilde dat ik mezelf achter het behang kon plakken. Nee, ik wilde dat ik in mān...
23 september 2016 Sinds de hersentumor in ONS huis is komen wonen (september 2011), schrijf ik met regelmaat naar een groep familie, vrienden en...