4 februari 2019

SHINE

SHINE!

Soms weet ik niet waar ik moet beginnen of waar het einde is. Soms lijkt het leven een opeenstapeling van turbulente gebeurtenissen. Doordat er zoveel dingen in een korte tijd gebeurden in ons leven werd het even stil; stil in mij.
Ik heb (te) veel maanden niet van me laten horen. Had er de puf niet voor. En nu weet ik niet goed waar ik mee zal beginnen. Mijn laatste blog had een positieve glans, een glans die helaas weer van korte duur leek te zijn. Onze moeder heeft een herseninfarct gehad, heeft daaraan afasie overgehouden en revalideert in een verpleeghuis. Ik weet, ik mag niet klagen; ze is er nog.  Alleen door deze gebeurtenis en doordat de donkere dagen zijn intrede deden merkte ik dat ‘shinen’ me minder goed afging.  Er lag weer veel op mijn bordje, want naast het herseninfarct van onze moeder ging de chemo bij Henk natuurlijk ook gewoon door, komen de kinderen in een andere ‘fase’ van hun leven en moet ik mezelf krachtig toespreken om grenzen aan te geven. Mijn grootste valkuil is dat ik op zulke momenten in de ‘over-drive’ ga; rust maakt mij onrustig. En probeer dan maar weer de glans te vinden, probeer dan maar weer te gaan ‘shinen’.
2019 heeft inmiddels zijn intrede gedaan. De eerste maand van het jaar is al weer voorbij, de dagen worden weer langer en ik heb mezelf even weer krachtig toegesproken. Ik ga dit jaar proberen om mezelf niet voorbij te lopen, ik ga proberen om af en toe iets te doen wat ik leuk vind, wat ik jaren niet gedaan heb, waar ik geen tijd voor had of nam. Ik heb besloten om te proberen om af en toe te gaan genieten van de rust en de glans van het leven weer te pakken. Even thuis op de bank zitten en niks doen, even niks moeten en alles mogen. Ik vind het moeilijk en……het is me al een paar keer gelukt. Iets waar ik trots op ben, iets dat mij een positieve glans geeft, iets dat mij laat ‘shinen’.

Gisteravond was zo’n avond met heel veel glans. Een collega van mij is met pensioen gegaan en er was een afscheidsetentje. Omdat ik bijna 25 jaar met haar heb samengewerkt, omdat we veel herinneringen hebben samen, wilde ik niet ontbreken. Alleen het was al zo lang geleden dat ik een eigen uitje had zonder man en kinderen. Ik vond het toch  spannend. En…….ik ben gegaan!
Ik heb genoten, gelachen, gekletst, gegeten, een cocktail (alcoholvrij) gedronken, nog meer gelachen,  en nog meer gekletst. Ja echt, ik heb GENOTEN en bijna niet aan thuis gedacht. Wat is het fijn dat de kinderen groter worden. Ook zij hebben samen met hun vader genoten van een avondje zonder mij. Zo hebben we allemaal een avond met een gouden randje beleefd. Wat ben ik blij dat ik ben gegaan. Dank jullie wel lieve collega’s, jullie hebben mij weer een glanzend gevoel gegeven, jullie hebben me laten ‘shinen’!

Ik hoop dat het ‘shinen’ mij weer wat vaker gaat lukken en wie weet deel ik mijn glanzende gevoel met jullie. Het kan echter ook zijn dat een volgende blog weer wat langer op zich laat wachten, omdat ik wat minder onrustig ben en geniet van de rust.

Lieve groet, Hillie

Lees ook de andere blogs van Hillie: