12 september 2017

Ik verlang intens naar STILTE. Stilte om me heen, stilte in mijn huis, gewoon stilte en dan overal.
Er gebeurt te veel. Het is nooit even stil. Henk praat altijd, constant vanuit zijn belevingswereld, zijn visie, zijn manier van zijn. Probeer ik hem zo veel mogelijk te volgen, vandaag lukt het even niet.
Ik ben verdrietig, ik wil ook gevolgd worden. Wie volgt mij?
En waarom verlang ik dan naar stilte, als ik op zoek ben naar iemand die mij volgt? Ik vraag het mezelf ook af. Ik heb geen idee. Ik heb een poosje niet geblogd. Dat zorgde voor een stukje stilte. Maar is dat de stilte die ik zoek? Terwijl ik dit typ denk ik van niet. Want als dat zo zou zijn, dan typte ik nu niet.

Welke stilte zoek ik dan?

Sinds de hersentumor in ons huis is komen wonen, lijkt het alsof het nooit meer stil is geweest. “Tuurlijk is het bij gezinnen met jonge kinderen nooit stil”, hoor ik jullie denken en ik denk dat ik dat kan beamen. Gezinnen met kinderen brengen ‘leven in de brouwerij’. Alleen in ons gezin lijkt dat zo’n ander leven dan bij de ‘gewone’ huis-tuin-en-keuken gezinnen. Bij ons draait er veel om de hersentumor. Ook al lijkt ie rustig op de scan, ook al is ie 6 jaar huisgenoot, rustig is het nooit. Dan weer kleine absences, dan weer verschil van mening tussen Henk, mij en de kinderen, dan weer hoop en verlangen van mijn kant in het terugvinden van de ‘verloren’ partner, dan weer de mantelzorgtaken die de hersentumor in het leven heeft geroepen. Mantelzorgtaken die ook niet aan de kinderen voorbij gaan. Kortom de hersentumor zorgt voor veel ‘onrust’. En als je dan verlangt naar stilte…….dan gaat dat helaas niet samen.
Zoals jullie weten heb ik sinds bijna 8 jaar MS. Een ziekte die ik, nadat de hersentumor ontdekt werd, ‘achter het behang’ heb geplakt. Iets wat logisch lijkt. Alleen als je dan bedenkt dat veel mensen met MS een mantelzorger naast zich hebben die luistert, die zorgt voor weinig ruis op de lijn, die zorgt voor stilte, ja dan…….word je ineens soms zomaar overvallen door verdriet en mis je die mantelzorger zo.

Vandaag is zo’n dag. Alles lijkt me even te veel. Want niet alleen de hersentumor en de MS, de borstkanker van mijn zus maken mij verdrietig, ook mijn moeder heeft een ‘duit in het zakje’ gedaan. Ze is 3 weken geleden getroffen door een hersenbloeding (schade lijkt mee te vallen). Opeens word ik overspoeld door verdriet en verlang ik intens naar stilte. Geen gepraat, wel begrip. Iemand die er zomaar even is voor mij. Iets waarvan ik vroeger droomde, iets waarvan ik heb mogen genieten en dat ik heb moeten loslaten, iets dat ik dan plotseling zo intens mis.

We moeten door. We gaan door. Ik heb mijn gedachten op papier gezet, ga het delen met jullie. Ik verbreek de blogstilte en ga genieten van de ‘aandacht’ die het me geeft. Mijn verlangen naar stilte en wat ik daarmee bedoel, staat op papier. Ik kan er (even) weer tegen.

Dank jullie wel voor het volgen.

Lieve groet,
Hillie