10 oktober 2018

Ik ben weer gestart met therapie. Heb inmiddels twee gesprekken gehad met een psycholoog.
In mijn vorige blog “Stilte” gaf ik jullie een kijkje in ‘mijn brein’. Een brein dat, theoretisch gezien, goed geschoold is. Ik ben bijna 25 jaar werkzaam als fysiotherapeut in de kinderrevalidatie. Ik heb veel gezien, gehoord, gelezen, geleerd en ervaren met betrekking tot het brein. Alleen kom ik er steeds weer en steeds meer achter dat theoretische kennis heel iets anders is dan de praktijk. Ik loop met regelmaat letterlijk met mijn ‘kop tegen de muur’. En dat doet pijn, heel veel pijn.
Ik ben een kleine 2 jaar geleden via de huisarts doorverwezen naar ‘Het Behouden Huys’ in Haren;  een plek waar professionele en betrokken ondersteuning bij kanker geboden wordt. Heb ik destijds geleerd om grenzen aan te geven en te stellen, geleerd om de verandering die de hersentumor in ons gezin, in mijn relatie met Henk veroorzaakt te herkennen en erkennen, nu merk ik dat alles wat er nadien bijgekomen is, de veranderingen die er telkens zijn, de grenzen die dat oproept, me zo raken en weer zo kwetsbaar maken. Daarom heb ik zelf de stoute schoenen aangetrokken en heb ik mij weer aangemeld bij ‘Het Behouden Huys’. Daar word ik nu ‘gecoacht’ in mijn proces. De psycholoog sterkt mij en geeft duidelijk aan dat wat ik doe, de grenzen die ik aangeef/die ik nodig heb, goed zijn. Het draait hierbij echt om mij. Ik mag aangeven wat ik nodig heb.
En dat voelt goed, heel goed. Ik hoef me niet steeds te voegen naar de wensen die ik denk dat anderen hebben.
Het schrijven en durven plaatsen van “Stilte” is iets wat ik toch maar even gefikst heb. Ik ben trots op mezelf. Door jullie een kijkje te geven in mijn brein, stel ik mezelf kwetsbaar op. Ik heb laten zien dat ik best wel verdriet heb en mag hebben. Doordat jullie mij volgen, geven jullie mij ‘vleugels’, misschien zonder dat jullie het doorhebben. Ik voel me gestreeld en bewonderd, gedragen en gesteund.
Natuurlijk neemt dit mijn verdriet en verlangen niet weg, maar het geeft me ook veel kracht. Kracht om door te gaan op het pad dat ik ingeslagen ben. Keuzes die ik maak, mag ik maken. Het is niet goed en het is niet fout. Het past bij mij en dat is goed.
Ik merk dat het beter met me gaat. Het stellen van grenzen en het durven aangaan hiervan vind ik moeilijk en doe ik nu toch. Waar therapie in combinatie met het ‘bloggerschap’ al niet goed voor is. Ik hoop dat jullie mij nog een poosje willen blijven volgen. Ik hoop dat mijn openheid, eerlijkheid en kwetsbaarheid mij en anderen herkenning en erkenning mogen geven. Want ik realiseer mij wel degelijk dat ik niet de enige ben die een proces van ‘verdriet en rouw’ moet doorgronden. Het pad dat wij afleggen in ons leven heeft bochten en kuilen, is niet vlak en glad. Ikzelf ben verantwoordelijk voor de richting die ik er aan geef, de hulptroepen die ik durf in te schakelen als ik voor een obstakel kom te staan. En dat inschakelen blijf ik spannend en eng vinden en…….heb ik door het schrijven van deze blog weer wat dichterbij gebracht.

Lieve groet, Hillie