16 januari 2018

De tijd vliegt. De laatste keer dat ik mijn belevenissen met jullie deelde was in 2017. Om precies te zijn 11 december 2017, nu al weer meer dan een maand geleden. Kerst lag nog in het verschiet, de jaarwisseling moest nog volgen, de daarbij behorende vakantie moest nog plaatsvinden en de donkere dagen moesten nog komen. De tijd van bezinning, van gordijnen dicht en kaarsjes aan.
Nu de kinderen ouder worden, is het in de vakantie ook weer een tijd van uitslapen geworden. En dat is fijn. Nee, ik moet het anders zeggen: dat doet mij goed. Ik hou niet van die kortere dagen, waarbij de zon later opkomt en eerder ondergaat. Ik hou van licht. Dat geeft mij kracht en energie. Door uit te slapen werd ik pas wakker als de zon al weer op was. Natuurlijk waren het nog steeds korte dagen, alleen voelde het anders.
De kortste dag is geweest. Helaas merk je niet meteen eind december dat de dagen lengen. Mijn vader zei altijd: “Als ik jarig ben geweest, dan wordt het weer licht”. Ik denk dat het voor hem, net als voor mij, voelde als een geschenk. Afgelopen woensdag was het zijn geboortedag. En, geloof me of niet, de dagen worden weer langer. Ik kom weer uit mijn schulp. Het schrijven begint weer een beetje te kriebelen.

Ik merk dat het niet alleen de dagen zijn die langer worden die mij een goed gevoel geven. Er is meer. Ik ga weer naar het werk, de kinderen weer naar school en Henk is weer ‘heer en meester’ in ons huis. Hij doet alle taakjes die hem ‘opgedragen’ worden en geniet. Niemand die hem stoort. Niemand die een ander plan heeft. Niemand die, in de ogen van Henk, ‘commentaar’ heeft.
Deze structuur is zo ontzettend belangrijk. Gewoon weten wat je te doen staat, weten wat er van je verwacht wordt, weten dat de dagen ingedeeld zijn. Ik denk dat iedereen dat kan beamen. En ik denk dat dit, in de huizen waar niet aangeboren hersenletsel zich heeft genesteld, heel essentieel is.
Daarnaast besef ik dat wij bij de aanvang van 2018 geluk hebben. De hersentumor heeft geen roet in het eten gegooid. We hebben een rustige kerstvakantie gehad. We zijn over de drempel gestapt, het nieuwe jaar in. We zijn nog steeds met z’n vieren. Ook dat geeft een goed gevoel.
Toen we de drempel overstapten van 2011 naar 2012, zaten we volop in het behandeltraject van Henk. Hij moest in 2012 naar het ziekenhuis voor de drie laatste bestralingen. Toen waren we in de ban van de hersentumor. Toen hoopten wij dat Henk het volgende jaar zou halen. Toen had de hersentumor ons in zijn macht.
Nu, 6 jaar later, weten we dat de hersentumor er nog steeds is, hebben we veel meegemaakt en nog veel meer geleerd. Nu zijn we dankbaar dat we nog samen zijn. Ik weet dat er nu andere mensen zijn die in een soortgelijk traject zitten, die geleefd worden door de ziekte die hun in de macht heeft.
Wat ik een ieder mee wil geven bij de aftrap van 2018:
Probeer te genieten van de kleine dingen die het leven kleur en glans geven. Geniet van het licht; dat geeft kracht en energie!

Lieve groet, Hillie