23 maart 2017

Soms komen er opeens ‘talenten’ bovendrijven waarvan je het bestaan nog niet kent of waarvan je niet meer weet dat ze bestonden.
Zo ook afgelopen week:
Ik kwam bij onze moeder (82 jaar) met haar wekelijkse boodschappen. Samen met mijn zus hebben wij de ‘mantelzorg’ in ons pakket. (Een taak die voelt als een ‘warme mantel’.) Deze keer kwam ze mij niet lachend tegemoet met haar rollator. Nee, ze bleef zitten waar ze zat. Wat was het geval? Bij een tillende activiteit had ze een krakend geluid gehoord in haar bovenarm, de arm deed zeer en de kleur was veranderd in paars/roze. Ik heb de boel even geïnspecteerd en dacht aan een spierscheur (mijn fysiotherapeutische kennis komt af en toe goed van pas). Via de huisarts zijn we doorverwezen naar de spoedeisende hulp om toch even alles in kaart te laten brengen.

Tja en toen stond ik even voor een dilemma………ga ik met haar, als ‘mantelzorger’, naar de spoedeisende hulp (mijn zus was aan het werk) óf zoek ik hulp voor haar en ga ik weer naar ons eigen huis waar ik, naast vrouw en moeder, ook fungeer als ‘mantelzorger’.
Ik besloot om via ons huis te rijden en even te ‘overleggen’. Stef, de jongste, was thuis samen met Henk. Ik vroeg of zij samen thuis konden blijven en ’s avonds met elkaar konden eten (het was inmiddels 15.45 u). Stef zei: “Dat is goed mama, ik blijf wel thuis van voetbal trainen, dan hoeven we daar niet om te denken en ben ik thuis”. “En Rens komt straks toch wel thuis uit school?”. “Dan zijn we weer gewoon samen.” “Ja hoor, zei ik, dan zijn jullie weer gewoon samen.”
Henk zei: “Als jij eten klaarzet, kan ik wel koken.” (Iets wat hij eigenlijk nooit meer doet.)
Dus, zo gezegd, zo gedaan. Eten klaargezet en samen met onze moeder reed ik naar het ziekenhuis, hopende dat alles goed zou komen. In het ziekenhuis was onze moeder prima in staat om haar zegje te doen. Mijn ‘mantelzorgtaak’ bestond voornamelijk uit transport. Het was eigenlijk best heel gezellig, zo onverwacht. Ik doe nooit onverwacht iets leuks, ik maak me altijd veel zorgen om de achterblijvers thuis, wil de jongens eigenlijk nog niet opzadelen met ‘mantelzorgtaken’.

En zorgen maken bleek deze keer helemaal niet nodig. Talenten kwamen (weer) bovendrijven.
Henk heeft gekookt. De kinderen vonden het heerlijk. Zelfs voor mij was bij thuiskomst nog een ‘kliekje’ over.
Samen hebben de kinderen ‘de zorg gedragen’. Ze durfden het aan. Al jaren weten ze wat ze moeten doen in geval van nood. Gelukkig was er deze keer geen sprake van nood. Ze hebben deze keer, als mannen onder elkaar, kunnen genieten. Geen vrouw die de rust verstoort.
En ik??? Ik denk met een warm gevoel terug aan die middag en avond: wij hebben een moeder die nog zo goed haar zegje kan doen en waarbij de tijd de wonden moet helen, ik heb twee supergetalenteerde zonen en één kokende man (en dan niet kokend van woede).

Zo zie je maar……..het leven kan soms zomaar anders en toch heel mooi zijn. Een blijvende herinnering!

Lieve groet, Hillie