14 december 2016

Onze jongste zoon heeft morgen een boekbespreking. Ik was zojuist toehoorder van zijn verhaal. Hij deed het, in mijn ogen, erg goed. Hij zei dat hij wel een beetje zenuwachtig is. En dat was ook wel een beetje te zien. Hij friemelde wat aan het papiertje, maar dat mag toch als je negen jaar bent? Ik vind van wel. En als ik jullie vertel welk boek hij gelezen heeft, dan vind ik het echt super knap dat hij het durft en doet. “Het spiegelmysterie” van Matthijs van Brecht. Matthijs van Brecht, die deelnemer geweest is aan het programma “Liefde voor later”. Een programma waar ik graag naar keek, waar ik vol bewondering de mensen, de gezinnen volgde die moesten ‘dealen’ met een ongeneeslijke ziekte. Matthijs had ook een hersentumor. Het was Matthijs die vertelde dat hij een droom in vervulling bracht met het schrijven van een boek. Matthijs volgde zijn hart! Het boek heb ik destijds meteen gekocht, voor onze jongens.

Vorig jaar zat onze oudste zoon in groep 8 en hij vond het erg moeilijk om over zijn vader te praten. Zijn vader is toch wel een beetje anders dan andere vaders. Zijn vader is toch wel een beetje veranderd in vier jaar tijd. Rens wist nog wel hoe zijn vader voorheen was. Het boek van Matthijs en zijn korte contacten via Facebook met hem, waren ‘helpend’ voor Rens. Hij leverde een geweldige prestatie met zijn boekbespreking, kreeg van de meester een 10. Het onderwerp hersentumor werd voor hem bespreekbaar.

Nu, een jaar later, heeft Stef het boek ook gelezen. Grote broer heeft hem ‘geïnspireerd’ zoals Stef zopas zo mooi zei. De emotie van onze jongste zoon is anders, anders dan van Rens. Stef zegt regelmatig: “Ik mis mijn vader niet. Ik heb geen andere vader gekend.”. Ja, leeftijd speelt wel degelijk een rol.

Ik zat zojuist met de tranen in mijn ogen te luisteren. Zo duidelijk, zo beheerst en zo rustig, oefende Stef zijn boekbespreking. Op het moment dat hij de datum van overlijden van Matthijs zei, had ik een brok in mijn keel. Begin dit jaar is Matthijs overleden op 35-jarige leeftijd. Het blijft zo oneerlijk. Zijn bezieling, zijn levensmotto leeft voort in ons huis. Wat je keuze ook zal zijn, wanneer je ook voor een keuze gesteld wordt, VOLG JE HART!

En als ik dan kijk naar onze kinderen, zij volgen hun hart. Ondanks alles wat ze in hun jonge leventje al meegemaakt hebben, zijn ze wie ze zijn en bovenal durven ze te zijn wie ze zijn. Hoe mooi is dat? En ik als moeder? Ik ben trots. Trots op onze oudste zoon, die via zijn boekbespreking vorig jaar een stap gemaakt heeft op zijn levenspad. Trots op onze jongste zoon, die het proces anders beleeft en vormgeeft en die al wel op negenjarige leeftijd durft te kiezen, te kiezen voor de woorden “Hij had een hersentumor, net als mijn vader heeft.” Ze volgen hun hart, soms in overleg met elkaar, soms los van elkaar. Twee broers die er zijn voor elkaar. Mede met dank aan Matthijs…………………………….

Lieve groet, Hillie