27 april 2020

Wegwerkzaamheden

Het heeft even geduurd voordat ik weer achter de computer ben gekropen en een blog schrijf. Na mijn laatste blog vorig jaar lukte het mij niet om jullie mee te nemen in ons verhaal, op ons levenspad. Ook nu merk ik dat het moeilijk is om weer een begin te maken. De afgelopen maanden was het een pad met veel hobbels en bobbels, of moet ik zeggen een tocht met tegenwind?, ook nu is de weg in slechte staat. 
Ik twijfel, twijfelof ik eerst de afgelopen 11 maanden met jullie zal delen, of dat ik gewoon maar begin met dat wat me bezighoudt en dan komt er vanzelf weer een lijn in het verhaal. Ik twijfel en denk: “Wie heeft er nog behoefte aan ons verhaal’?”.“Zal ik er maar gewoon mee stoppen?”, “Het er niet meer over hebben en gewoon weer doorgaan?”.Ik weet het niet. Ooklijkt het of er sprake is van een gat in mijn geheugen; ik kan me moeilijk herinneren wat er allemaal gebeurd is. Dit laatste trekt mij over de streep: Ik ga weer schrijven! Schrijven voor mezelf! En zo proberen om het gat in mijn geheugen weer te vullen. Ik ga de wegwerkzaamheden in gang zetten. En wie weet, misschien is het ook helpend voor een ander diehinder ondervindt van hobbels op het levenspad of last heeft van tegenwind. 

De afgelopen maanden is er veel veranderd. In het leven van alle wereldburgers heeft Covid-19 gezorgd voor quarantaine, voor een 1 ½ meter-maatschappij. Bij ons vond de grootste veranderingook in de afgelopen maanden plaatst. Ook wij zaten in quarantaine (eigenlijk al veel eerder), eerst nog als gezin met z’n vieren en sinds 27 maart met z’n drieën. Henk, de kapitein van het schip waar ik als matroos jaren op mee mocht varen, is overleden. Mijn lieve man, de unieke, bijzondere en bovenal lieve heit van onze zonen heeft zijn leven los moeten laten. Een leven dat rijk en gelukkig is geweest, dat helaas te kort heeft geduurd. Het schip is stuurloos geworden. 

Al jaren weet je dat dat gaat gebeuren en nu is het dus een feit. Al jaren maak je je er een voorstelling van hoe het zal zijn en nu gaat het helaas zo anders: we kunnen niet verder varen en belanden in een 1 ½ meter-maatschappij. Gelukkig hebben we Henk tot het einde van zijn tochtmet z’n drieën kunnen begeleiden. We hebben hem gekust en geknuffeld en alle drie op een eigen wijze afscheid van hem genomen. We waren er alle drie bij toen Henk zijn laatste adem uitblies met een glimlach op zijn gezicht.We hebben een kostbare herinnering gemaakt, een herinnering die kracht en verbondenheid geeft, die vol liefde is. De laatste maanden van Henks leven zijn zo waardevol geweest. We hebben de liefde weer gevoeld. Waren de laatste jaren soms moeilijk en zwaar, voeren we regelmatig tegen de wind in met windkracht 10, door de liefde hebben we samen Henks tocht als kapitein volbracht. We zijn beloond met een glimlach.

En nu moeten we door. We zijn 1 maand verder. We vervolgen ons pad aan wal. We missen de kapitein, de ene dag meer dan de andere. De slechte staat van de weg die nu bij ons leven hoort, maakt het er niet gemakkelijker op en we weten dat de wegwerkzaamheden het pad zullen effenen…..ooit……..

Lieve groet,
Hillie
PS: Dit is de eerste blog die ik Henk niet heb kunnen voorlezen. Gelukkig heeft hij aan het einde van zijn tocht gezegd dat ik door mag/moet gaan met schrijven.

Lees ook de andere blogs van Hillie: