24 december 2019

Te ‘zware kost’ en vakantie

Zondag 25 november

Eind november was er een Wintermarkt in een buurthuis hier in de buurt. Voor mijn dochter een leuke gelegenheid om haar zelfgemaakte sieraden aan de man te brengen, voor mij wellicht een mogelijkheid om ‘Brainstorm’ weer eens onder de aandacht van het publiek te brengen. Leuk geprobeerd, met een grote vlag van de Stichting Stophersentumoren achter onze stand/tafel, maar helaas niets verkocht. Mensen hebben geen zin in narigheid. Dat vertellen ze me luid en duidelijk. Ik ook niet….. maar ik begrijp het wel. Een dame van vijf en tachtig jaar oud vraagt me of ze op haar leeftijd misschien wat lichtere kost mag lezen. Groot gelijk heeft ze. Een klein beetje teleurgesteld (niet heel erg, mijn verwachtingen had ik voor deze keer realistisch gehouden) gaan we naar huis. Dochter heeft aardig wat sieraden verkocht en ik doe het met een aantal leuke gesprekken.

We gaan een weekje op vakantie, even weg uit ‘kankerland’. Dat kan natuurlijk niet echt, maar we gaan de ervaringen van de afgelopen tijd laten landen en ook wel nadenken over de voorstellen van de arts in Duitsland. We gaan naar La Palma. Zes jaar geleden, toen mijn tumor net ontdekt was, gingen we ook naar La Palma. Toen dachten we na over wel of geen chemo. Naast een mooi wandeleiland is het voor ons ook een ‘nadenkeiland’, want nu moeten we nadenken over wel of geen bestraling. Moeilijk hoor…… Van nadenken over vervolgbehandeling is het op La Palma niet echt gekomen. Eerlijk gezegd hadden we daar niet zoveel zin in. Jan en ik zijn allebei redelijk nuchter ingesteld. Zonder dat we de artsen in Amsterdam hebben gesproken kunnen we niet echt goed een besluit nemen.

We stoppen het hele gedoe goed weg, gelukkig kunnen we dat en genieten enorm van onze vakantie. Op een bepaald moment zie ik in mijn mailbox een brief (geen verwijsbrief) van de arts uit Duitsland binnenkomen. Het is niet de inhoud van de brief, maar de confrontatie met ‘kankerland’, die me een beetje uit mijn goede humeur houdt. Ik ben op vakantie, heb geen zin om ziek te zijn, of daar mee geconfronteerd te worden (maar dat is wel de realiteit). Als Jan op dat moment bedenkt dat ik maar even vanaf onze vakantie een afspraak moet maken met de huisarts, om de verwijzing naar Amsterdam rond te maken, weiger ik direct. NEE, NIET NU. Ik wil niet, ik ben op vakantie, snap je dat? De volgende dag gaan we verder met vakantie vieren en ik weiger nog een keer aan die brief te denken.

Woensdag 5 december

Thuisgekomen moet ik wel. Ik bel met het VUmc. Nee, helaas is daar nog geen informatie uit Duitsland binnen (Dat is nodig om een afspraak te kunnen maken) Ik krijg spontaan een flash-back. Zes jaar geleden was ik bezig om informatie vanuit het VUmc naar Duitsland te krijgen. Nu is de zaak omgekeerd. Zwaar vermoeiend dus dat je zoveel zelf moet regelen. Dus vanmiddag heb ik toch maar even aan de huisarts gevraagd om een officiële verwijzing.

Hartelijke groet,

Joke

Lees ook de andere blogs van Joke: