22 mei 2018
Ons verhaal
Op 3 januari 2018 werd ik om 7.35 uur uit mijn bed gelicht door de telefoon. Mijn vader belt nooit om deze tijd, dus ik neem al met lichte zenuwen mijn telefoon op. Is er iets met mijn moeder? Of is het iets heel anders? Misschien wel een broekzak gesprek. Wat er binnen een seconde op 2 allemaal door je hoofd kan gaan is bizar. “Ik ben net gebeld door je oom, ze konden zo snel je telefoonnummer niet vinden, maar Tim word op dit moment afgevoerd met de ambulance. Het ziet er naar uit dat hij een epileptische aanval heeft gehad”. Mijn oom werkt bij het zelfde bedrijf als Tim en op de een of andere manier bedachten zijn collega’s sneller hem te bellen dan het systeem in te duiken en mijn nummer direct op te zoeken. Slim bedacht en voor mij wellicht beter om mijn vader te spreken ipv een politieagent of een ambulance medewerker. Het is vakantie en Yarra (3 jaar) is uit logeren bij mijn ouders. Airlie (6 jaar) ligt nog op bed, we zouden vandaag samen naar Kinderen voor kinderen gaan. In een nanoseconde besluit ik m’n schoonmoeder te bellen en te vragen het dagje met Airlie van mij over te nemen. Ik kleed mij en Airlie aan, we eten een broodje in de auto en ik breng haar snel weg om vervolgens een rit van 45 minuten richting het ziekenhuis in Den Haag te maken. Hij ziet een beetje bleek, is verward maar vooral vreselijk geschrokken en doods bang. De arts komt vrij snel de uitslag van de CT-scan en het bloed brengen. “Er zijn geen afwijkingen te zien op de CT-scan, dus geen tumoren ofzo, waarschijnlijk een eenmalige aanval, maar toch verwijzen we je naar de lokale neuroloog voor verder onderzoek”. Vanaf dat moment is het nieuws steeds maar slechter geworden. Na de MRI en PET-scan in Beverwijk bleek er toch een tumor te zitten, maar volgens de neuroloog “geen kanker”. Toch verwees hij ons naar het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis. Daar gaf de arts aan dat het wel degelijk kanker is, maar in een goed te opereren gebied. “En na wat radio en/of chemo therapie is het klaar”. Eenmaal in het VU kregen we pas het bericht dat dit een gevalletje “levenslang” zal zijn. En wat dan levenslang is....dat moeten we dan maar zien. 80 zal hij in ieder geval niet halen. Buiten de deuren van het VU keken we elkaar aan. Honds verdrietig maar vast beraden zegt Tim: die 80, die ga ik halen, voor m’n meiden! Inmiddels is Tim op 6 April geopereerd tijdens een wakkere operatie en is hij aan het herstellen. Over een week of 2/3 gaat het bestralingstraject starten. Spannend, of eigenlijk...dood eng, maar we vechten!
Meer blogs lezen?
Kijk dan in ons Actieve bloggers overzicht
