4 juni 2018

Weer een sprong in het diepe

JosevanderLugt kl Vandaag is de eerst bestraling. Tim is op de een of andere manier heel rustig. Van alle onderdelen van het behandelplan (opereren-bestralen-chemo) heeft hij hier de minste moeite mee. Ik ben onrustig.

De afgelopen weken waren zó lekker rustig!

We hebben de barbecue veelvuldig gebruikt en ik had zelf dit weekend voor het eerst in weken weer zin en energie om verder te gaan met de klussen in huis.

Ik merk dat deze mindset vooral komt omdat het goed gaat met Tim. Er zit nog steeds verbetering in z’n toestand, hij is zeer zelf redzaam en we hebben ook steeds meer vertrouwen in z’n lichaam waardoor ik nu wat makkelijker de kids even bij hem kan laten. Ik hoop dat dit zal blijven tijdens deze aankomende periode.

Deze maand zijn we een jaar eigenaar van dit huis, maar het is verre van klaar.

De tegenslagen die we hadden bij de badkamer en keuken hebben er in geresulteerd dat we zó weinig zin hebben om dingen af te maken. Een licht verbouwtrauma noem ik het maar.

Vorige weekend zou de leverancier van de keuken het eindelijk af komen maken, maar wederom hadden ze verkeerd materiaal meegenomen. Je broek zakt er vanaf, maar op de een of andere manier heb ik even een knop om gezet.

De zijkanten van de trap moesten geschilderd worden en het plafond van de badkamer moest afgesmeerd worden. Die kunnen van het lijstje af! Samen met m’n schoonvader heb ik even flink de schouders er onder gezet. Tim was golfen (het geluid van schuren kan hij op het moment niet verdragen), Airlie is bij een vriendinnetje logeren en Yarra blijft bij m’n schoonmoeder, dus we hebben vrij spel.

Aankomende week het plafond schuren, de stootborden op de trap monteren en kastdeuren in de kasten in de slaapkamer hangen en dan ben ik een heel stuk gelukkiger met m’n huis en kan de stoffeerder eindelijk aan de slag.

Het mooie weer van de afgelopen weken helpt ons ook in onze gemoedstoestand. Tim helpt het zéker.

Al jaren roep ik dat hij last van winter depressies heeft, dus het is goed om het zonnetje zo vaak te zien. Maar vandaag is het grauw. Moeder natuur weet dat we aan de vooravond van een nieuwe rotperiode staan denk ik.

11.11 uur roept een verpleegkundige Tim naar binnen en om 11.26 uur komt ie weer naar buiten en lacht naar me. De misselijkheid en maagpijn die ik had sinds gisteravond verdwijnt als sneeuw voor de zon. Schijnbaar was ik écht zenuwachtig, maar waarom? Geen idee. Ik denk dat ik gewoon even moeite had met de looping die onze achtbaan maakt. De onzekerheid over hoe deze 6 á 7 weken er uit gaan zien. Opnieuw een sprong in het diepe, maar Tim is ineens een geoefend schoonspringer en ik ben de toeschouwer op de kant, bang dat blijkt dat ie niet kan zwemmen!

José