13 maart 2010

Daar zitten we dan. Het hele gezin in een hotel. Even de werkelijkheid ontvluchten. Gisteren was ons 12,5 jarige huwelijksjubileum. Iedereen om ons heen wilde het vieren, maar wij niet.

Wij vieren sinds Nico 2,5 jaar geleden een onbehandelbare kwaadaardige hersentumor kreeg elke dag die we samen zijn. Welke felicitaties zouden we hebben gekregen? “Gefeliciteerd dat je het gehaald hebt” of “Op naar de volgende 12,5 jaar”? Gezien de statistische levensverwachting van Nico is dat onmogelijk.

Ik vind het goed zo. Gewoon even samen zijn met ons gezin. Vanmiddag heerlijk geslenterd door de dierentuin. Genietend van de enthousiaste kreten van onze meiden. “Kijk Mam! Kijk daar nou” en “Pap, als ik later groot ben wil ik naar Afrika”. Nico kletst enthousiast mee.

Ook over later. Waar hij zeer waarschijnlijk niet meer bij is. Zelfs op zo’n feestdag laat de angst over de toekomst mij niet los. Als een schaduw om mij heen volgt hij mij overal.

Het zonnetje schijnt. Ik spring op mijn schaduw. Nico en ik kijken elkaar even begrijpend aan. Later is nog ver weg. De meiden doen mij na. “Wordt het lente?” roept Noa. “Volgende week” antwoord ik.

Eerst komt de Brain Awareness Week volgende week, waarin mijn eerste boek uitkomt. Dit boek moet zorgen voor meer aandacht en geld voor hersenkanker, waarvan de genezingskansen al veertig jaar stilstaan.

Patiënten hebben slechts 0,3 procent kans om deze verwoestende kankersoort te overleven. Ik neem weer een sprong op mijn schaduw. Eerst lekker genieten vandaag.