27 juni 2017

Kanker kansen

De media heeft het er groots ingedrukt; wij mensen hebben 1 op de 3 kans dat wij kanker krijgen. Met voorlichting verminder je de risico's op het krijgen van kanker, omdat de mensen dan bewuster gaan leven. Stoppen met roken, meer bewegen, gezonder eten, iedereen heeft wel eens iets gedaan met in het achterhoofd dat dit beter zou zijn voor je gezondheid.

Als dan je partner onverhoopt toch kanker krijgt wordt jezelf ook meer angstig. Kanker is een onzichtbare sluipschutter. Je ziet en voelt hem meestal niet aankomen. Toen Nico zijn diagnose kreeg was de vanzelfsprekendheid van gezond zijn en oud worden direct weg. Ieder pijntje wat Nico voelt, zelfs in zijn rechter kleine teen kan betekenen dat de tumor groeit. Ook bij mij als partner van een kankerpatiënt is gezond leven niet meer een automatisme. Angst heeft je in zijn greep.

Ik herinner mij nog goed dat ik bij de huisarts kwam met een rare vlek bij mijn haargrens. Hij zat er al maanden, eerst vind je het niets, op een gegeven moment ga je je er aan storen en daarna glipt de gedachte binnen: stel dat het kanker is? Dat zowel Nico als ik kanker hebben? Waarom niet? Ik ken genoeg gezinnen waarbij beide ouders kanker hebben. De kans is 1 op 3. Dus alle risico's uitsluitend snel naar de huisarts, die betreffende mijn vlek direct kon melden, nee, dat is geen huidkanker. En we konden weer verder leven.

Afgelopen week trof het mij weer. Mijn mammografie gaf een vlek aan. De echo er op volgend gaf niet de bemoedigende conclusie dat het niets was. Dus een week later door naar de chirurg voor een punctie. Wat een rare week. Je verstand zegt dat er maar een kleine kans is dat de vlek kanker is, maar het gevoel neemt zo nu en dan toch een loopje met je. Wat als..... Gelukkig had ik het druk met de voorbereidingen van de Bergentocht tegen kanker. Als je werkt kan je je gedachten verzetten.

Een dag na de Bergentocht lig ik dan toch op de behandeltafel. Twee maal een dikke naald in mijn borst voor een hapje uit de vlek en de derde maal om een marker achter te laten. Een schietgebedje naar boven. De radioloog vindt het een moeilijke plek, diep in mijn borst tegen de borstspier aan. Weer een dag later komt de uitslag. Een goedaardige fibro-adenoom. Zeer kleine kans dat die ooit kwaadaardig worden. Door de marker kan men dat mooi in de gaten houden. Ffffffff, en we ademen weer. Beseffend, meer nog dan vorige week, dat we genieten moeten van iedere dag. Op zoek naar mijn lijstje met goede voornemens die ik niet meer mag uitstellen.