17 januari 2020
Sjakie en de chocoladefabriek
Nico is vandaag 12,5 jaar ziek. Een wrang jubileum. Voor het eerst sinds de kinderen op de middelbare school zitten hebben we deze maand de school ingelicht over de gezondheidssituatie van Nico. De aankomende operatie in februari. Her en der op oudergesprekken hadden we het woord hersentumor wel eens laten vallen, maar nu dan echt officieel via de afdelingsleiding een mail gestuurd.
Op mijn mail aan school kwamen voor de kinderen hele warme reacties voort. We merken ook dat het leven wat voor ons zo gewoon is geworden het afgelopen decennia, voor buitenstaanders tot grote schrik leidt. De leerkrachten willen gezamenlijk zich inzetten om de druk van toetsen te minderen als er ook druk rond Nico zijn gezondheid is. Deze week moet Nico medische onderzoeken ondergaan terwijl de kinderen toetsenweek hebben. Dat vindt school te zwaar en dus worden voor onze meiden de toetsen meer verspreid. Ontzettend blij zijn ze hiermee.
Want wat voor hun gewoon is, is helemaal niet gewoon. Ook al raak je aan chronische ziekte min of meer gewend, we zijn zeker niet een doorsnee gezin. Hun vader slaapt sinds we weten dat hij geopereerd moet worden van de stress zo wat de hele dag, hij reist van bed, naar bad, naar bank en visa versa. Bij het ontbijt is hij vaak al zo overprikkelt dat hij zijn dochters de deur wel uit wil kijken. Toetsenweken zijn voor Nico een crime, want dan maakt hij zich nog meer dan anders zorgen om de toekomst van zijn meiden, een toekomst waar hij als het aan zijn hersentumor ligt niet bij zal zijn. Het werd deze maand ook weer pijnlijk duidelijk dat hun vader ziek is toen hij de fiets van Myrthe moest repareren en het inzicht daarvoor niet meer heeft. Gelukkig was daar vriend Rick. Hij fikste het euvel in no time, maar Nico werd weer even grof met de neus op de feiten gedrukt.
Nico ligt dus veel in bed. Meestal slapend, maar soms ook zittend met een boek of zijn laptop op de knieĆ«n films kijkend. Terwijl ik in de vroege ochtend dit epistel op mijn iPad lig te tikken in bed komt Noa langs. āJullie lijken de oma en opa van Sjakie in de chocoladefabriek welā zegt ze gekscherend. Arch, ik wilde net aankondigen dat ik blijf liggen, omdat ik mij grieperig voel. Ik schiet in de lach, omdat ik het beeld wat Noa schetst meteen voor mij zie en sleep mijzelf uit bed. Ik moet een goed voorbeeld zijn en ga het ontbijt klaar zetten. Ik meld de meiden nog even dat hun vader vandaag precies 12,5 jaar ziek is. Ze voelen aan dat dit geen felicitatie waard is, maar Noa zegt aarzelend āKrijgen we daarvoor een gebakje?ā. Weer moet ik lachen. Waarom niet? Vier het leven. Ik ga er voor zorgen dat er vandaag gebak in huis komt. Maar zodra de meiden het huis uit zijn kruip ik eerst nog even lekker naast Nico.
Lees ook de andere blogs van Klaske:
17 januari 2020 Sjakie en de chocoladefabriek Nico is vandaag 12,5 jaar ziek. Een wrang jubileum. Voor het eerst sinds de kinderen op de middelbare...
19 maart 2010 Dacht ik vandaag een telefoontje te moeten plegen over collectebussen werd het een intensief lotgenotengesprek met een kersverse...
18 maart 2010 Gisteren kreeg ik een email van een Nijmeegse dokter die zich bezig houdt met hersentumorenonderzoek. Hij wil graag de Nijmeegse...
17 maart 2010 Gisteravond Hart van Nederland gekeken. Geweldig dat het camerateam erbij was om de overhandiging van mijn boek 1500 Hoofdzaken te...
16 maart 2010 Geweldig nieuws, ik heb zo ongeveer alle landelijke kranten gehaald met mijn boek! Telegraaf, Volkskrant, AD, Trouw, schrijven: ā Een...
15 maart 2010 Vandaag begint de Brain Awareness Week waarin internationaal aandacht is voor de hersenen. Hoe werken zij? Hoe worden ze ziek? Jammer...
13 maart 2010 Daar zitten we dan. Het hele gezin in een hotel. Even de werkelijkheid ontvluchten. Gisteren was ons 12,5 jarige huwelijksjubileum....
