1 november 2017

Als je kind doodziek wordt, is er geen twijfel over mogelijk; het gezin gaat voor alles. De eerste twee weken na de diagnose kanker zat ik dan ook naast het bedje van Sem. We hadden ook echt even de tijd nodig om te verwerken dat we geen gezonde baby hadden maar een ongeneeslijk ziek kindje met een tumor in zijn kleine hoofdje.

Na 2 weken vond ik van mezelf dat ik weer moest gaan werken. Ik werkte al ruim 9 jaar als opleidingscoördinator. Met de directie en collega’s had ik dus inmiddels een lange relatie opgebouwd en zij waren evenzo geschokt als wij van het nieuws van ons zieke kindje. De eerste dagen na terugkomst op het werk was het dus veel praten, het verhaal steeds opnieuw vertellen en tussendoor het werk weer proberen op te pakken.

De eerste maanden ging dat redelijk goed, al was ons leven niet alleen gevoelsmatig totaal op zijn kop gezet, ook praktisch was het een hele omschakeling. We hadden nog nooit een ziekenhuis bezocht met de kids en nu waren we er ineens kind aan huis. Ik kon en mocht gelukkig enigszins schuiven met werkdagen als de ziekenhuisbezoeken op die dagen vielen. Die flexibiliteit gaf ons veel ruimte want we moesten nu eenmaal ook vaak weg op dagen dat ik normaliter werkte. De vakantiedagen vlogen er op deze manier wel doorheen en je kunt je voorstellen dat ik niet goed vrij durfde te nemen voor iets leuks want wat als ik nog dagen nodig had voor het ziekenhuis?

Na een aantal maanden kreeg ik van mijn lieve naaste collega’s een super lief cadeau. Ze leefden allemaal enorm mee en om iets terug te kunnen doen hadden ze allemaal een vakantiedag ingeleverd voor mij zodat ik meer ademruimte zou hebben en ook eens vrij zou kunnen nemen voor mezelf. De directie besloot zich hierbij aan te sluiten en zo had ik even wat meer ‘lucht’. Ze gaven me precies wat ik op dat moment nodig had.

Ik werkte zo door totdat de scan van september 2016 aangaf dat Sem toch chemotherapie nodig zou hebben. We gingen toen wekelijks een aantal keer naar het ziekenhuis voor een aantal dagen. Ik merkte dat ik ook gestrest werd als er een ziekenhuisafspraak gepland werd en we een brief in de bus hadden. Het eerste wat ik dacht was; als het maar geen werkdag is…want dan moet ik weer gaan verzetten en verschuiven. Belachelijke gedachte maar wel de realiteit en ik wilde alles overal goed doen. Dus als ik werkte moest ik ook van mezelf werken die week. Ik merkte dat het waarmaken daarvan steeds moeilijker werd en ging op mijn tenen lopen.

Na verloop van tijd spraken we over terugkomst maar ik zat inmiddels zo in de zorgmodus en het was zo ontzettend veel geregel, ook de opvang voor Sophie en de werkdagen en ziekenhuisdagen, dat we samen besloten dat volledig terugkomen voorlopig geen optie zou zijn. Met pijn in mijn hart heb ik toen mijn werk en collega’s moeten laten gaan. Ik weet dat dit de beste keuze is geweest en de rust die ik ervaarde toen de druk eraf was, betekende natuurlijk ook veel rust in ons gezinsleven. Thijs kon zich volledig storten op zijn werk en ik op het gezin, zonder dat we ons beide hoefde op te splitsen.

Het is een moeilijke beslissing geweest maar op het moment dat ik mijn kinderen bij de geboorte in mijn armen kreeg, wist ik dat ik voor ze door het vuur zou gaan. Dat de kinderen op de eerste plek komen, dan weet ik als moeder dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer, liefs Marit