11 oktober 2017

Het was de laatste week van mei in 2015, de week dat ons leven een totaal andere wending kreeg. Een wending die je nooit bedenkt als alles goed lijkt te gaan. Gelukkig met elkaar, twee ‘gezonde’ kinderen, een nieuw huis in het buitengebied, allebei een goede baan en de liefste familie die er bestaat. Wie doet je wat?
Sem was toen 8 maanden jong, maar was deze week zichzelf niet. Van een vrolijk, druk jongetje werd hij een rustige slapende baby die futloos leek te zijn. De huisarts dacht aan een griepje en we keken dat dan ook nog maar even aan. Je denkt immers überhaupt niet aan iets anders. Na nog 1,5 dag aanzien werd zijn reactievermogen steeds minder. Het vertrouwen van ons op een griepje leek ver weg, geen koorts, geen verkoudheid. Ons gevoel gaf aan nogmaals langs de huisarts te gaan, zo net voor het weekend.

Eenmaal daar lag hij in mijn armen en reageerde hij ook op mij niet meer. De huisarts belde het ziekenhuis, waar ik als een speer naar toe ben gereden met hem. Daar moest hij direct in de mri scan. Toen de kinderarts in het ziekenhuis een ambulance ging bellen voor een Universitair Medisch Centrum, besefte ik dat dit ernstig was. Daar aangekomen ging ik ruim een uur met hem in de scan. Deze is uiteraard niet gebouwd op 2 personen. Daar lag ik met mijn hoofd op zijn luiertje, hem toe te spreken. We gaan het redden mannetje, mama en papa zijn bij jou.

Met een rood hoofd kwam ik na een dik uur uit de scan, snakkend naar adem. Er stond een team klaar in blauwe pakken met mutsen. Huh? Dit ging me even te snel.
Nog sneller ging het toen we mee werden genomen door de chirurg naar een soort bezemkast. Hij vertelde ons dat ze een tumor hadden gezien bij Sem en dat hij daardoor heel veel vocht bij zijn hersenen had opgebouwd. Dit moest NU worden geopereerd, hij was in levensgevaar. We gaven hem een dikke knuffel en daar ging ons mannetje, mee met de blauwe pakken.

Wachten, wachten, bellen en wachten.

In een soort roes belden we de opa’s en oma’s die onze dochter Sophie hadden opgevangen. Wij hoorden ze huilen door de telefoon en zeiden dat we ons geen zorgen hoefden te maken om Sophie. Het lange wachten was begonnen. Elk geluidje wat leek op een rijdend bedje veerden we overeind. Na ruim 3 uur kwam de chirurg dan toch eindelijk vertellen dat de operatie goed was gegaan. We zaten vol met vragen, maar dat waren er ook veel over de tumor. De oncoloog kon ons daar meer over vertellen. Een oncoloog? Haha..nee niet ons kindje toch? Dit was vast een vergissing.

Nog steeds verdoofd begon toch langzaam maar zeker steeds meer door te dringen dat dit echt mis was. Vrijdag 29 mei 2015 heeft ons leven op slag veranderd. We leven van dag tot dag, vechten op de zware momenten maar genieten bovenal intens van ieder mooi moment.

We zijn nu ruim 2 jaar verder en de belangrijkste levenslessen en wijsheid heb ik in deze jaren geleerd. Mocht er interesse zijn dan vind ik dit prettig om te delen.

Groet, Marit