25 oktober 2017

Voor velen zal het gek klinken, maar ik ben gelukkig. Ik heb een lief gezond kindje en een lief ziek kindje, maar het houden van is even sterk. En eigenlijk nog sterker dan voorheen omdat je veel meer beseft dat het leven eindig is. Dat je met kinderen kwetsbaarder bent dan ooit, maar dat zij andersom ook degene zijn die de kracht geven te vechten. Een van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd door de ziekte van Sem is om de rust te bewaren. Voor mezelf, de kinderen en mijn relatie. Wanneer ik negatieve energie of onrust voel, kan ik dit heel goed kwijtraken door te gaan sporten, hardlopen of wandelen. Altijd al ben ik sportief geweest maar dit helpt me ook in deze extra zware periode van mijn leven hier doorheen te komen.

Wat ook veel energie geeft en een positief gevoel, is de ontwikkeling van de kinderen. De energie die wij en alle hulpinstanties er in stoppen levert een positieve ontwikkeling op. We zien continu vooruitgang en dat maakt ons blij, dat we niet stilstaan of achteruit gaan. Sem is zo ongelooflijk dapper tijdens alles wat hij moet ondergaan, de trotsheid die ik dan ervaar is onbeschrijflijk. Dat ons kind zo sterk is en nooit klaagt, hoe bijzonder is dat? Wellicht gaan de minder goede momenten nog komen, maar alles wat we winnen is meegenomen. Vooruitkijken is iets wat ik niet meer doe. Ook Sophie is vrolijk en een heerlijk spelend kind, wat wil een moeder nog meer?

Een ding wat ik absoluut niet wil  opwekken is medelijden. Iedereen vecht in zijn/haar leven een eigen gevecht. Of dit nu persoonlijk, familiair of financieel is en hoe groot de strijd ook is, niemand bepaalt voor een ander de zwaarte van je eigen strijd. Ik zal nooit ontkennen dat de onze niet zwaar is maar ik voel de vechtlust heel diep van binnen en ik heb nooit het ‘waarom-wij’ gevoel ervaren. Het leven komt zoals het komt en daar kan ik niks aan veranderen.

Het werkt goed soms even stil te staan en van een afstand mijn leven te bekijken. Gezegend met 2 kinderen, een lieve man, een mooi huis en een lieve warme familie. En nee, ik heb geen werk meer. En ja, ik heb een ziek kindje maar ik leer te kijken naar de positieve kanten en deze te omarmen in plaats van de negatieve te verafschuwen. Er zijn door de kuren en ziekenhuisbezoeken al genoeg zware dagen, de overige wil doorbrengen met plezier en ik wil dat de kinderen me later herinneren als een fijne moeder die er voor ze was.

Liefs, Marit