13 mei 2012

Een duivelse godin.

Vol opwinding liep ik achter haar aan. Ze was een hele mooie slanke vrouw met lang zwart krullend haar. Naar mijn idee was ze nog geen 30 lentes jong, een waar fotomodel en een goede kandidaat voor een miss verkiezing. Haar mooie stiletto hakken klikten op de tegels in een prachtig ritme. Van binnen voelde ik een opwinding zoals ik die in mijn 38 jarige leven nog nooit gevoeld had. Toch was dit de eerste keer dat ik haar zag.

We kenden elkaar nog maar een paar seconden en nu liep ik dus achter deze godin aan naar haar kamer. Bij elke stap raakte ik steeds meer opgewonden en ik wist zeker dat dat op haar kamertje, achter gesloten deuren naar een voor mij ongekend hoogtepunt zou leiden. Daar waren we dan, op haar kamer. Ze sloot de deur en ging zitten. Mij enigszins ongemakkelijk voelend volgde ik haar door ook te gaan zitten. Ze vertelde dat ze iets slechts en iets goeds tegen me wilde vertellen. Met ingehouden adem luisterde ik op wat er komen ging.

"Het slechte nieuws is dat de MRI duidelijk heeft uitgewezen dat u een totaal onbehandelbare vorm van hersenkanker heeft die u hooguit nog vijf tot tien jaar te leven geeft. Het goede nieuws is dat u daarbij niet zoveel pijn zult leiden, want daarvoor hebben we tegenwoordig goed werkende morfine pompjes." Stotend liet ik mijn ingehouden adem gaan. Verschrikt keek ik opzij naar mijn vrouw die gelukkig met me mee was. Tranen welden op in haar blauwe ogen. "Ik ga vechten, net als Lance Armstrong!', wist ik met moeite nog uit te brengen. De neurologe vertelde rustig verder: "U heeft een primaire hersentumor, Lance Armstrong had teelbalkanker met een uitzaaiing in de hersenen, dat heeft zeer hoge genezingskansen. Mensen zoals u met alleen kanker in der hersenen hebben 0% genezingskans." Voorzichtig schoof zij mij een briefje toe. Een anti-epileptica recept en een telefoonnummer van haar collega voor het geval we nog vragen hadden.

Een paar minuten later stonden we weer buiten want de neurologe had het erg druk. Ze moest opschieten omdat ze vanavond met het vliegtuig twee weken op vakantie ging. Ook mijn vrouw en ik moesten snel weer naar onze kinderen van 1 en 3 jaar oud. Het was bijna etenstijd. Tja, het leven gaat gewoon door. Tenminste, voor mij nog even dan...