26 mei 2012
Generatiekloof
Terwijl ik dit type neem ik een slok koffie. Mij afvragend of ik vanwege mijn gezondheid eigenlijk niet zou moeten minderen. Is dit een verantwoordelijkheid die ik moet nemen omdat ik anders risico's loop die niet passen bij mijn motto er alles aan te doen om ondanks mijn dodelijke ziekte zo lang mogelijk zo gezond mogelijk bij mijn kinderen te blijven? Toen zij geboren werden maakte ik mijn gelukkigste dagen mee, maar tevens maakte ik kennis met ouderlijke bezorgdheid. Verantwoordelijk te zijn over hun levens. Ook kwam er herkenning, herkenning in ouderlijk gedrag wat ik soms bij mijn eigen ouders afkeurde en plotsklaps mijzelf zag doen. Hoe wonderlijk zijn de fases van het leven. Iedereen roept bij kinderen dat iedere fase leuk is, dat je van elk leeftijdsjaar intens geniet. Ik herken dit, maar tegelijkertijd overvalt mij de vraag of mijn ouders ook nog van mijn levens fasen genieten. Ik hun kind zijnde.
Nog een slok koffie glijdt door mijn slokdarm mijn maag in, waar het warme goedje tevreden een plek vindt. In juli is het vijf jaar geleden dat mijn vrouw haar schoonouders vertelde dat zij mogelijk hun zoon zouden overleven. Nooit sta je stil bij het feit dat dit een optie is. Dat je uit het leven gerukt zal worden door een stuk wild groeiend vlees. Een niet te stoppen ontremde weefsel massa die de fase van mijn sterfelijkheid inluidde. Iedere dag, ieder uur, wordt ik herinnerd aan mijn sterfelijkheid. Mijn sterke slanke energieke lichaam transformeert zich, langzaam maar zeker in een zwak hoopje dikke ellende dat zich door de dag worstelt en extreem blij is als maar Ć©Ć©n dagdeel is geweest als vroeger.
Van mijn ouders had ik altijd verwacht dat zij eerder dan mij sterven, immers zij zijn een generatie ouder dan ik. Echter ik weet nu dat ik door de kanker als een bizarre tijdmachine juist vol in hun generatie ben geplaatst. Met dezelfde vragen over nalatenschap, gezondheid, toekomst mijzelf afvragend hoeveel ik nog van het leven van mijn kinderen mee mag maken. Mijn vrouw zegt vaak dat hersentumorpatiƫnten bij hun diagnose worden veroordeelt tot een 80 jarige te zijn. Sommigen halen de 100 jaar en leven dus nog meer dan twintig jaar, maar de meesten moeten rekening houden met het onherroepelijke feit dat het leven op zijn eind loopt. Dat het over een paar maanden of een jaar echt op is. Bizar om de generatiekloof zo te hebben overbrugd. Grinnikend neem ik nog een slok koffie. Voor een 80 jarige zie ik er nog verdomd aantrekkelijk uit. Zou het waar zijn dat kinderen je jong houden?
