1 maart 2019

De operatie

Al snel had ik een afspraak met een neurochirurg in het Zuyderland in Heerlen. Mijn situatie werd besproken. Voor het eerst kreeg ik de MRI beelden van mijn tumor te zien. Een rare vlek rechts in mijn hersenen. Gelukkig nam ie geen contrastvloeistof op en zat ie op een vrij gunstige plek die "makkelijk" te opereren was. De operatie werd ingepland voor 25 oktober 2018. De 24ste werd ik opgenomen en al een beetje voorbereid op de operatie van de volgende dag. De nacht voor de operatie werd mijn langste nacht ooit.

Ik was om 8.15 uur ingepland. Om vier uur was ik al wakker en tegen half zeven kwam een verpleegster mij vertellen dat het tijd was om me te douchen en het blauwe operatieschort aan te doen. Om acht uur kwamen twee verpleegsters me halen en reden ze me naar de voorbereidingskamer, een soort wachtruimte naast de OK. Daar werd ik overgedragen aan het OK personeel. Na een tijdje werd ik nog wakker en bij volledig bewustzijn de OK ingereden. Weer werd er gevraagt naar naam, geboortedatum en aandoening. Mijn hart ging tekeer en klopte als een razende, dit was te zien en te horen op een monitor. Er werd me gevraagt of ik nerveus was. Ik zei ja, dit is mijn allereerste operatie ooit en nog wel in mijn hoofd. Overal zag ik personeel rond de operatietafel staan, het waren er wel twaalf. Links en rechts zag ik de tools die ze gingen gebruiken tijdens de operatie, boven mij 2 grote lampen en aan het voeteinde 2 grote monitoren. Dit was voor mij een bijzonder traumatische ervaring. Toen werden de infusen in mijn handen geplaatst, werd er even met me gesproken en ging een mondkapje op. We gaan u nu laten slapen werd er gezegt, en toen ging bij mij het licht uit.

Het volgende moment werd ik alweer wakker op de IC, de operatie was al voorbij en had 7 uur geduurt. Niks had ik ervan meegekregen, het leek zo snel te zijn gegaan! Ik voelde me moe en had flinke hoofdpijn van de ingreep en werd aan de morfine gelegt. Dat hielp en de pijn trok weg. Om mijn hoofd zat een dikke tulband van verband, ik leek wel een mummy. Ondertussen was mijn vrouw al gebeld en kwam eraan met mijn oudste zus. Ik hoorde hun stemmen op de gang. Kijk daar ligt ons "eierdopje" zei mijn vrouw en spontaan begon ik het liedje van Calimero te zingen: pieppiep hoi Calimero!!! Humor is het beste medicijn tegen een ervaring als deze, dat hadden we van tevoren al afgesproken met elkaar. Humor is belangrijk en het heeft me voor en vlak na de operatie er doorheen getrokken. De artsen kwamen, de operatie was goed verlopen. Er waren geen gekke dingen of complicaties geweest. Goed nieuws dus. Wel moest ik me gaan voorbereiden op een lange en zware herstelperiode. Het litteken was best groot en was gehecht met 32 nieten, gelukkig geen pijn, ook niet toen de morfine stop werd gezet. Na een dag mocht ik van de IC naar mijn afdeling terug. Daar heb ik nog 5 dagen gelegen en mocht daarna naar huis. We konden nog niet geloven dat ik na zo'n zware operatie al na 5 dagen naar huis mocht, maar alle testen waren goed en ik reageerde goed op alles.

Lees ook de andere blogs van Roger: