10 augustus 2020

Goed bedoelde adviezen

Goed bedoelde adviezen

Lieve allemaal, ik wens jullie stuk voor stuk veel succes, in de breedste zin van het woord.
Persoonlijke noot is dat ik deze dagen erg met mijzelf word geconfronteerd, en dan doel ik op
moeheid, moeheid en moeheid. Mijn collega fysiotherapeuten komen met allerlei goedbedoelde
adviezen, waar het mijn voeding, ademhaling of mijn zwaarlijvigheid betreft.
Ook daar word ik moe van, al is het goedbedoeld.
De zogenaamde “reparatie-reflex,” is de neiging van de gemiddelde hulpverlener om te willen
repareren: in dit geval ons aangedane lijf. Het keurslijf van normaliteit is dan het uitgangspunt.
Op de opleiding Haptonomie leerde ik ooit van een zekere Mieke, dat zij het als een zegening
ervoer, soms te mogen zijn: met inbegrip van de pijn en het gehele scala aan klachten. Dat zij
even niets hoefde. De therapeut in kwestie verstond de edele kunst niet in te grijpen en slechts te
voelen en luisteren. Te zijn.

Lieve allemaal het is de eeuwige strijd tussen onder en overbelasten.
Als fysiotherapeut/NAH patiënt bevind ik mij voortdurend tussen deze twee uitersten.
Al tien jaar lang train ik zeven dagen per week en loop steeds meer tegen mijn grenzen aan, nu de
druk van de maatschappij een inhaalslag lijkt te maken. Rust nemen is en blijft echter lastig.
Alsof je een formule 1 binnen de bebouwde kom wil laten rijden(voorbeeld van mijn vrouw).
Ik wil als fysiotherapeut/ervaringsdeskundige mij er bewust van zijn en blijven dat wij allemaal
geconfronteerd worden met machteloosheid, dat niet alles te controleren is maar dat wij ons
desalniettemin niet verzetten tegen de ogenschijnlijke obstakels.
Als therapeut hoop ik dit uit te stralen, dat ik weliswaar ben gehavend maar weer op eigen benen
sta. Wellicht is dat het beste “advies” wat ik kan geven of nemen?
Warme groet van Asko.

Blogs overzicht van Swen:

Meer blogs lezen?

Kijk dan in ons Actieve bloggers overzicht