27 oktober 2018

Klinische blik

Na zeven maanden comateus te zijn geweest en bedlegerig - verliet ik het verpleegtehuis en werd voor onbepaalde tijd opgenomen in het revalidatiecentrum, alwaar ik vijf dagen per week therapie kreeg , leerde lopen met rollator en mijn stem opnieuw leerde te gebruiken. Allerhande therapieën werden mij toebedeeld: Fysiotherapie, ergotherapie, logopedie- eens te meer leerde ik lullen als Brugman. Als voormalig fysiotherapeut had ik hier mijn laatste stage doorlopen, om nu in mijn rolstoel door de gangen te “trippelen”. Zo blij als een kind spurtte ik door de lange gangen van het revalidatie centrum - als Speedy Gonzales, maar dan gekluisterd aan zijn ijzeren benen. Menig oud bekende, daar werkzaam- schrok zich ook daar weer wezenloos, wanneer zij mij tegen het lijf liepen en maskeerden het zichtbare ongemak door te doen of er niets aan de hand was. De passieve gelatenheid van het verpleegtehuis verruilde ik voor de gedrevenheid, zo kenmerkend voor het revalidatiecentrum. Voor de eerste maal ervoer ik mijn wilskracht niet alleen het overweldigende geluksgevoel van er te zijn, maar eveneens de diep gewortelde drang om letterlijk en figuurlijk weer op eigen benen te staan. Mijn lichaam was niet slechts een ding meer om voor lief te nemen, maar het levende bewijs dat ik er nog was. Het lichaam bleek meer te zijn dan slechts de optelsom van mijn beperkingen en nooit maar dan ook nooit ervoer ik mijn lijf als zodanig.

Als fysiotherapeut leerde ik het lichaam van binnenuit ervaren, wat in schril contrast stond met de klinische blik, ons bijgebracht -door jaren en jaren van studie. Bij tijd en wijle voelde ik mij “een zak van botten en vlees” en ook niet meer dan dat, met name als ik wederom als object werd gadegeslagen. In naam der wetenschap! Maar dat mijn geest bewaard was gebleven en mijn bewustzijn intact, was geluk in optima forma, zelfs in een lijf vol met mankementen. - Al had ik nooit meer een stap gezet - De woorden van René Descartes stonden mij levendig bij: "Ik denk dus ik besta”. De grootste zegening was dat mijn geestelijk voortbestaan was gewaarborgd , dat ik mijn vrouw diep in de ogen kon kijken, zo ook mijn vader, moeder en overige dierbaren. Geluk in de overtreffende trap dus en dat ik mij slechts kon voortbewegen met “mijn ijzeren benen” was niet meer dan bijzaak. En tegelijkertijd ervoer ik de drang om op eigen benen te staan, meer dan ooit, te lopen, dit te kunnen en mogen ervaren!

Wat ik u wil meegeven: Altijd al heb ik moeite gehad met het Bio-Medische denkmodel, waarbij de mens gereduceerd werd tot object en niet meer dan dat! Mijn Haptische achtergrond heeft mij tijdens mijn ziekteproces geholpen de verbinding met mijzelf te bewaren. Ik dacht immers in mogelijkheden, in
gezondheid en kwaliteit van leven -vanuit mijn visie over "De grote gezondheid". Nooit of te nimmer zag ik mijzelf als optelsom van mijn beperkingen, maar meer dan ooit ervoer ik mijn kracht. Bezien ook vanuit de huidige definitie van "De grote gezondheid" van Machteld Hubert waarbij gezondheid
meer is dan slechts symptoombestrijding en het afwezig zijn van klachten dus, maar ook onder andere een spiritueel-existentiële dimensie bevat,
waarbij je als mens waarlijk leert leven vanuit je authenticiteit.

Blogs overzicht van Swen:

Meer blogs lezen?

Kijk dan in ons Actieve bloggers overzicht