25 november 2018
Een jaar later
10 februari 2015; Het duurt nu al maanden, 24 uur hoofdpijn, onbalans. Wat zou het zijn? Onzekerheid, maar ach, we gaan gewoon door. Er zijn genoeg leuke dingen, daar gaan we voor. Uiteindelijk toch op 7 februari een MRI. Mevrouw blijft u even, ik denk dat ik iets zie. Pas na het woord hersentumor kwam het voorzichtig binnen. Even was ik boos, bang en vol vragen. Welke reis ga ik nu beginnen?
Overladen met informatie, elke letter die ik las. Haal het maar even weg, geef me dan een pilletje. Dan kan ik gewoon verder, verder waar ik was. De nodige voorbereidingen, onderzoeken, gesprekjes alles werd netjes en precies gedaan. Daar kwam de angst. Ik heb geen keuze, we moeten er voor gaan. Het moment, 24 februari om 7.30 u. Afscheid nemen, kort en vlug. Hoe en wanneer kom ik weer terug?
Wat gemiddeld 6 uur zou duren werd voor mijn naasten een lange nachtmerrie van wel 12 uren. Eindelijk dus toch, ik kwam door de gang voorbij. De chirurg stak zijn duim omhoog. Opluchting, ik was er nog. Leren lopen, energie terug krijgen, boos zijn, beperkingen ondervinden, emoties dragen en nog veel meer. Alle frustraties begonnen zich op te hopen. Maar na twee volle weken ziekenhuis door middel van een warm onthaal weer thuis.
De strijd, het gevecht begon. Niet blij zijn dat ik nog leef. 6 weken lang op zoek naar mijn geluk. Ik was terug, ik die niet opgeef. De zomer kwam er aan. Boos, afhankelijk en gefrustreerd, maar ondertussen toch veel leuke dingen gedaan. 3 weken op vakantie. Alles erop en eraan. Dit alles kijkend met Ć©Ć©n oog en problemen met balans. Ik doe het nog steeds want dit tweede leven heb ik gekregen. Een nieuw leven een nieuwe kans. Langzaam gaat het beter. Wat me nu nog te doen staat is loslaten en geduld. Zodra ik dat voor elkaar heb word de rest vanzelf aangevuld. Gaan alle beperkingen nog over? Tijd zal het leren een antwoord heb ik niet. Ik ben er nog. Voelen en ervaren nu een jaar later kosten me nog wel eens een traan en verdriet. Een vreselijke ervaring, hopelijk nooit meer. Ben mezelf tegengekomen, een zware maar leerzame leer. Genieten van kleine dingen en mijn gezin dat is wat nu voorop staat.
Dankjewel ervaring, hier had ik geen keuze in.
Geschreven door mijzelf
Lees ook de andere blogs van Tamara:
23 juni 2021 Een hart onder de riem! Lieve lotgenoten, het is alweer even geleden dat ik geschreven heb. Inmiddels is het meer dan 7 jaar geleden dat...
13 september 2020 Geen nummer maar een mens. Een individu! Het is bijna een jaar geleden dat ik iets over mezelf heb geschreven. Een poppetje op mijn...
1 november 2019 Vooruitgang en prismaplakker voor het dubbel zien Ik heb vooruitgang geboekt. Ik zou niet mogen klagen, maar doe het toch hoor....
27 juni 2019 Komend uit het diepe dal (Belevingen welke ik schreef in mei 2014) Komend uit het diepe dal, genetisch onderzoek en controle Tilburg Ik...
20 februari 2019 Even van het verleden naar het heden Al een tijdje deel ik mijn ervaringen over hoe mijn leventje een omslag maakte na het...
9 januari 2019 Twee maanden in een diep dal De zwaarste periode van mijn revalidatie. Sommige mensen zullen het herkennen en sommige mensen misschien...
11 december 2018 De twee weken na mijn operatie De eerste week in Tilburg was een week van snelle veranderingen. Het 2e zorggeprek vond plaats....
25 november 2018 Een jaar later 10 februari 2015; Het duurt nu al maanden, 24 uur hoofdpijn, onbalans. Wat zou het zijn? Onzekerheid, maar ach, we...
9 november 2018 Hoe kwam ik uit de operatie Een neussonde bleef zitten voor het geval eten niet zou gaan. Vier infusen waarvan in elke voet Ć©Ć©ntje...
17 oktober 2018 Voorbereiding hersentumoroperatie Wat een leuke reacties mocht ik ontvangen op mijn 1e blog. Mijn doel is om lotgenoten en hun...
8 oktober 2018 Plotseling ben je een wandelende tijdbom Ze hadden een tumor gezien bij mijn kleine hersenen. En jaā¦ alle symptomen klopten. Omdat...
