8 oktober 2018

Plotseling ben je een wandelende tijdbom

Tamara Vroon

Ze hadden een tumor gezien bij mijn kleine hersenen. En ja… alle symptomen klopten. Omdat we te maken hadden met dienstdoende mensen en dus niet mijn eigen neuroloog lieten ze er weinig over los. Of het was misschien nog niet eens helemaal duidelijk. Mijn polsbandje voor opname lag al klaar. BAM. Ineens blijk je ziek te zijn en ben je een wandelende tijdbom. 17 februari 2014 was het langste weekend van mijn leven. Heel netjes werd ik om negen uur maandag gebeld door mijn neuroloog. Hij klonk heel bedenkelijk, kort en deed geen enkele uitspraak. Hij wilde verder onderzoeken en dus nog een MRI maken. We maken er werk van want om 11.45 uur ging ik door de scan. Dat was geen leuk onderzoek door het infuus en de houding die ik moest aannemen. Uiteindelijk ontving ik einde middag een telefoontje van de neuroloog. Goed nieuws! Zoals het er uit zag durfden ze grotendeels te zeggen dat het goedaardig was. Alleen.... de patholoog mag dat natuurlijk bevestigen. Het slecht nieuws was dat het op een rot plek zat. Opereren werd een feit. Daar was ik erg bang voor. Het is een risico gebied en geen bobbeltje op je rug.

De locatie komt vaker voor. Niet bij vrouwen van mijn leeftijd. Een tumor zuigt zich vol met bloed. Door de ingespoten contrastvloeistof daarom op de foto goed zichtbaar. 3,36x2,90 cm groot. Gelukkig vrij van de hersenstam en tegen de kleine hersenen aan. Het zwarte randje aan de buitenkant is mijn schedel. De locatie is dus precies aan het einde hiervan. Op zich positieve noemers qua locatie. Alleen het zwarte puntje is een groot bloedvat, zo zitten er nog meer die hier niet horen te zitten. Ze zijn ontstaan in het groeiproces wat makkelijk 20 jaar kan zijn. Alleen nu had ik last gekregen en komt zoiets aan het licht. Volgens de chirurg was zijn grootste zorg dat ze tijdens de operatie makkelijk 5 tot 6 liter bloed gingen verliezen. Ze moesten dus de tijd nemen en continu bloed wegzuigen en alle ander nodige toeters en bellen in de gaten houden dat kost precisie, tijd en aandacht. Het zou dan ook 5 tot 6 uur gaan duren. Wat was nu het risico? Ze maken alles dicht maar kunnen niet uitsluiten dat er een bloeding ging ontstaan. Gewoonlijk word ik na de operatie op MC in de gaten gehouden, als de druk in mijn hoofd te hoog zou word bestond er kans op een bloeding en moest ik in het ergste geval die nacht geopereerd worden. Kans op in coma vallen was ook aanwezig. Natuurlijk hoopten we dit alles niet maar gelukkig was de dokter direct en duidelijk. Hij zag het niet als onbegonnen werk, maar de juiste voorbereiding en aandacht was gewenst. Mijn taak was vertrouwen kweken.

Ik moest rekenen op 1,5 tot 2 weken ziekenhuis. 6 weken hertel en minstens 3 maanden uitlopend tot 6 maanden voordat ik weer een beetje op de rails ben. Als het eenmaal verwijderd was, waarvan ze verwachtten dat het volledig goed te doen was, gingen ze het onderzoeken. Dan krijgt het beestje een naam en word er duidelijk of er nabehandeling nodig is. De kinderen vonden het lastig. Ze vonden het eng als ik er over sprak vooral omdat ze alleen maar aan naalden en enge situaties moesten denken. De foto hielp al wel een beetje want het werd iets beter voor te stellen.

Groetjes van

Tamara