17 oktober 2018
Voorbereiding hersentumoroperatie
Wat een leuke reacties mocht ik ontvangen op mijn 1e blog. Mijn doel is om lotgenoten en hun relaties te laten lezen dat het niet altijd makkelijk is om te leven met een hersenaandoening. Hoe ik de operatie en revalidatie ervaren heb maar ook dat er nog mogelijkheden zijn. Wat begint met een gevecht loopt langzaam over naar acceptatie hoewel het vechten nooit over zal gaan. Het zit gewoonweg in mijn karakter. Tegelijk besef ik me dat het voor veel lotgenoten ontzettend zwaar is om te leven met grote beperkingen en (nog steeds) aanwezige bommen in hun hoofd. Ook voor naasten die afscheid moesten nemen van hun dierbaren.
Bij deze het vervolg op mijn 1e blog. Net vĆ³Ć³r de operatie bracht ik familie en vrienden door middel van mailtjes op de hoogte. Het stukje hieronder is een deel van dit mailtje:
"Morgen krijg ik een neurologisch onderzoek gecombineerd met een dag opname. De voorbereiding op de navigatie MRI zal plaatsvinden. Ik moet mijn haar met betadine shampoo wassen. Er worden kale plekjes gemaakt om plakkertjes te plaatsen. Bij de MRI dienen ze als meetpunt en coƶrdinaat voor tijdens de operatie. Ook zal er ter voorbereiding een infuus geplaatst worden om contrastvloeistof in te spuiten. Na de MRI mag ik (met plakkertjes) naar huis en mag mijn haar niet meer wassen. Zondag avond moet ik weer terug zijn. Dan gaan de meiden mee zodat ze kunnen zien waar mama gaat slapen. Buiten de lange dag van morgen is zondagavond nu mijn grote hobbel. Afscheid nemen. Hoe voel ik me? Moe, moe, moe en heel bang.
Zondagavond vertrokken naar Tilburg. De meeste spullen had ik bij de dag opname al achter gelaten. De kinderen hadden (gelukkig) niet in de gaten dat ze mama misschien niet meer in de oude staat terug zouden zien. Nog even met ze over de afdeling gelopen, we mochten meteen op de afdeling Medium/intensive care kijken waar ik hoe dan ook de eerste nacht na de operatie ging verblijven. Dat was voor mezelf en vooral mijn moeder een dubbele ervaring. De reden hiervan is dat we ruim 35 jaar geleden afscheid moesten nemen van mijn broer die na 4 jaar leukemie zijn laatste adem op zoān kamertje uitblies. Een zwaar moment voor mijn moeder omdat haar enige kind een spannende operatie moest ondergaan. Natuurlijk hadden we de keuze om naar deze afdeling te gaan kijken maar toch wilden wij het complete beeld.
Ongeveer 45 minuutjes heb ik samen met mijn dierbaren in het ziekenhuis doorgebracht en kwam het moment van afscheid nemen. Sinds dat ik de verschrikkelijke boodschap had ontvangen waren mijn darmen gaan rommelen. Ik had al een paar dagen geen groot bezoek op het toilet gedaan wat toch wel belangrijk is zo net voor een lange zware operatie. Dit feit heb ik wel even kenbaar gemaakt bij de verpleging die mij een klisma gaven die helaas niet werkte.
Met een verdoofd gevoel ging ik de nacht in. Waar ik aan anderen vertelde dat ik een heftige dag tegemoet ging zo nuchter voelde ik me. Dat gekke ding haalt de chirurg gewoon even weg en dan kan ik daarna lekker weer naar huis. Waarom heb ik dan zoān last van mijn darmen? Gaat dit dan wel over mij? Volgens mij heb ik geen keuzeā¦"
Lees ook de andere blogs van Tamara:
23 juni 2021 Een hart onder de riem! Lieve lotgenoten, het is alweer even geleden dat ik geschreven heb. Inmiddels is het meer dan 7 jaar geleden dat...
13 september 2020 Geen nummer maar een mens. Een individu! Het is bijna een jaar geleden dat ik iets over mezelf heb geschreven. Een poppetje op mijn...
1 november 2019 Vooruitgang en prismaplakker voor het dubbel zien Ik heb vooruitgang geboekt. Ik zou niet mogen klagen, maar doe het toch hoor....
27 juni 2019 Komend uit het diepe dal (Belevingen welke ik schreef in mei 2014) Komend uit het diepe dal, genetisch onderzoek en controle Tilburg Ik...
20 februari 2019 Even van het verleden naar het heden Al een tijdje deel ik mijn ervaringen over hoe mijn leventje een omslag maakte na het...
9 januari 2019 Twee maanden in een diep dal De zwaarste periode van mijn revalidatie. Sommige mensen zullen het herkennen en sommige mensen misschien...
11 december 2018 De twee weken na mijn operatie De eerste week in Tilburg was een week van snelle veranderingen. Het 2e zorggeprek vond plaats....
25 november 2018 Een jaar later 10 februari 2015; Het duurt nu al maanden, 24 uur hoofdpijn, onbalans. Wat zou het zijn? Onzekerheid, maar ach, we...
9 november 2018 Hoe kwam ik uit de operatie Een neussonde bleef zitten voor het geval eten niet zou gaan. Vier infusen waarvan in elke voet Ć©Ć©ntje...
17 oktober 2018 Voorbereiding hersentumoroperatie Wat een leuke reacties mocht ik ontvangen op mijn 1e blog. Mijn doel is om lotgenoten en hun...
8 oktober 2018 Plotseling ben je een wandelende tijdbom Ze hadden een tumor gezien bij mijn kleine hersenen. En jaā¦ alle symptomen klopten. Omdat...
