9 maart 2019 - blog
Alweer twee jaar geleden
De dagen, weken, maar ook de jaren vliegen voorbij. 9 maart 2017 patsboem. De vreselijke diagnose. De dag die ik nooit meer vergeet. Na een zware epileptische aanval door de MRI terwijl ik nooit epilepsie had. Hoor die stem van de arts nog U heeft een hersentumor en bent niet te genezen. Als ik nu allemaal terugdenk aan de afgelopen twee jaar heb ik toch heel wat moeten doorstaan. De zware operatie de chemokuren en bestralingen die er behoorlijk lichamelijk, maar ook geestelijk ingehakt hebben.
Het leren accepteren van het ongeneeslijk ziek zijn, Het leren omgaan en accepteren van een Niet Aangeboren Hersenletsel wat er ook nog bij gekomen is. Epilepsie medicatie mijn leven lang blijven gebruiken en accepteren hiervan. Maar dit is me allemaal gelukt. Genieten: jazeker doe ik ook. Zo kan ik ook genieten als mijn beste vriendin me op komt halen om ergens koffie te gaan drinken met iets lekkers erbij. Heerlijk bijkletsen en vooral lachen. Uiteten gaan met mijn manneke of vrienden van ons kan ik ook enorm van genieten. Neem dan wel altijd mijn oordopjes mee, want vele geluiden zoals pratende mensen of gerinkel van glazen aan de bar kan ik niet verdragen. Mijn arts legt het altijd mooi uit gezonde hersenen hebben een filter, maar bij mij werkt dat jammer genoeg niet meer. Ach ja, dan mijn oordopjes maar in. Mijn concentratie laat me weleens in de steek. Vooral als ik ergens mee bezig ben en ik word gebeld of de meiden vragen iets dan weet ik niet meer wat ik aan het doen was. Dan zeg ik ook hardop: "Verdikkie hersenen, werk nu eens even mee". Wat me ook niet meer lukt, en dat vind ik wel heel frustrerend is dat voor ik ziek werd keek ik altijd heel graag naar crime series, maar dat lukt me niet meer. Dan is het beelden volgen en tekst lezen dat is zo vermoeiend voor me en balen dat het niet meer lukt, maar wielrennen kijken op tv gelukkig wel. Mijn favoriete sport.
Dan de Mri controles die ik de afgelopen twee jaar al wat gehad heb en nog steeds blijf houden. De dagen ervoor merken ze in huis al aan mij dat ik zenuwachtig ben. Dan de dag van de MRI. En dan begint het. Stil liggen. In gedachten zeg ik altijd tegen het monster: "Jij slaapt nog steeds hƩ. Aub blijf slapen". Poeh en dan de dag van de zenuwslopende uitslag. Mijn lieve steun en toeverlaat mijn manneke zegt: "Het is goed schat, geloof me". Eindelijk de deur gaat open en we lopen samen naar binnen. Gefeliciteerd Wendy de tumor is nog steeds stabiel en zo hoort het te blijven. Ik zeg dan hardop: "Yes". En dan komen de tranen van opluchting. "Ga zo door" zegt de arts altijd, "tot de volgende keer en er nu lekker van genieten". En dat doe ik ook. Ik ga dan altijd met mijn manneke uiteten om het goede nieuws te vieren. Alweer twee jaar verder.
Liefs Wendy
Meer blogs lezen?
Kijk dan in ons Actieve bloggers overzicht
