3 november 2018

Mijn drie fases van het leren accepteren

Ik vergeet nooit meer de zwarte dag 9 maart 2017 toen ik de diagnose kreeg hersentumor en ongeneeslijk ziek ben. Eerst was het alleen maar huilen en huilen. Maar wat moest ik doen in een hoekje kruipen en niets doen? Nee, dacht ik zo ben ik niet. Maar wat dan? Wachten tot de dood heel dichterbij komt? Gelukkig kon ik geopereerd worden, maar toen de arts me kwam vertellen dat hij niet de gehele tumor heeft kunnen verwijderen en nog nabehandelingen kreeg van 33 bestralingen en 12 chemokuren was voor mij weer een klap. Ik zei toen tegen mezelf Smitje je gaat dit gewoon doen meid je kunt het. Had ook nee kunnen zeggen maar die enorme vechtlust kwam in me naar boven en zei tegen mezelf je hebt een monster in je hoofd ga dit accepteren. Er is jammer genoeg geen genezing voor. Hup schouders omhoog en positief blijven en dat is me gelukt. Ik noem het fase 1 van het leren accepteren.

Na die zware operatie en in die forse nabehandelingen kwam ik tot de ontdekking dat ik niet alles meer kan zoals voor ik ziek werd. Ik vergeet dingen moet alles op een papier schrijven van afspraken en opplakken als herinnering. Koken was ook een drama. Zo vermoeiend. Had ik daar nu wel of geen zout bij gedaan? Verdorie ik wist het niet meer. Nu zeg ik het maar hardop.  Dan maar zo. Fase 2 van het leren omgaan met Niet Aangeboren Hersenletsel.

Laatst kreeg ik weer een goede MRI uitslag. Het monster is gelukkig nog steeds stabiel. Ik vertelde de arts dat ik toch een aantal keer per maand lichte tintelingen heb die beginnen in mijn linkerarm en doortrekken naar mijn hand. Ik ben dan ook de kracht in mijn hand even kwijt. Ik kon ook niet meer mijn broek dicht knopen. Zo frustrerend. De arts zei: "Wendy, dat zijn toch lichte epileptische aanvallen". Het eerste wat ik dacht verdomme nu dit weer erbij. Nu is mijn medicatie veranderd. Ik slikte eerst 7 tabletten per dag, dat zijn er nu 9 geworden. Kijken of de aanvallen verminderen en het liefst stoppen. Ik vroeg de arts kom ik ooit nog van deze medicatie af. Ze zei: "Nee Wendy, helaas niet die zal je je leven lang moeten blijven gebruiken". En hier heb ik het heel moeilijk mee of het me gaat lukken om dit te accepteren weet ik niet. Ik weet echt wel het moet uit noodzaak, maar toch.

Aan de buitenkant zie ik er gelukkig weer goed uit. Kilootjes zijn er gelukkig weer terug aan, maar ik heb het monster vervloekt! Bedankt het is jouw schuld dat ik die verdomde pillen moet slikken. Bijwerking ervan is ook vermoeidheid.  Dus ook geen prettig gevoel. Want nu is het dubbelop met die extra medicatie. In fase 3 gaat me dit lukken om het te accepteren dat ik mijn leven lang die verdomde pillen moet slikken. Ik weet het echt niet.

Liefs Wendy

Blogs overzicht van Wendy:

Meer blogs lezen?

Kijk dan in ons Actieve bloggers overzicht