5 juli 2018

Mijn ouders en hun verdriet.

Ik heb twee ontzettende lieve ouders. Altijd zorgzaam en klaar staan voor velen.

Kan me het moment nog herinneren dat ik, mijn manneke en mijn ouders het verpletterende nieuws kregen dat ik een hersentumor heb en ongeneeslijk ziek ben. Niet alleen mijn wereldje stortte in, maar ook die van mijn ouders. Dat kon niet waar zijn. Hun kind dat ze groot gebracht hebben. Mijn moeder die mij op deze grote wereld heeft gezet.

Een aantal weken geleden zag ik aan mijn moeder dat het haar niet goed ging. En toen vertelde ze me dat ze het niet accepteren dat ik ongeneeslijk ziek ben. Ze begon te huilen en ik huilde mee, want ik begreep haar wel. Ik ben haar kind.

Elkaar getroost en gezegd ik begrijp u wel, maar hoe moeilijk het ook is probeer het te accepteren. Heb ik ook gedaan. Mijn vader kan er niet over praten. Hij pakt een paar keer in de week zijn wielrenfiets en gaat met zijn beste maatje fietsen om zo zijn hoofd leeg te krijgen.

Maar daar bleef het niet bij, want ze vertelde me dat ze bij de huisarts was geweest om met hem over mij te praten. Hij kent mij ook, want heb hem ook als huisarts.  Weet nog dat ik thuiskwam na de operatie dat hij ineens op huisbezoek kwam. Hij had via het ETZ ziekenhuis de gegevens van mij binnen gekregen en was enorm geschrokken. Dat vertelde hij me ook tijdens het huisbezoek.

Ik vroeg dus aan mijn moeder waar ze het met hem over gehad heeft. Ze zei heb tegen de dokter gezegd ik ben mijn dochter kwijt Wendy is Wendy niet meer. Ik zei ma u bent me niet kwijt wat bedoeld u daarmee. Ze legde me uit voor ik ziek werd er altijd heel verzorgd bij liep een beetje make up..netjes gekleed. De huisarts had haar gelijk gegeven, want hij had gezegd dat klopt zo ken ik Wendy ook tot in de puntjes verzorgd. Hij had ook gezegd praat er eens met Wendy over, want je kunt goed praten met haar zo ik ze ken. Ik zei toen voor wie moet ik er dan verzorgd bij lopen. Ons ma zei voor jezelf kind. Ik besefte me geeneens. Later op de dag ben ik er over na gaan denken en dacht ja waarom doe ik dat eigenlijk niet. Kan wel ongeneeslijk ziek ben, maar dan kan ik het toch gewoon weer gaan doen zoals voorheen.

Dus de andere dag na mijn badritueel leuke broek en shirt aan. Mijn haar in model. Mijn make-up tasje weer na lange tijd tevoorschijn gehaald. Gewoon simpel een oogpotloodje mascara en wat lipgloss op,

Ik keek in de spiegel en zei potver Wendy je ziet er goed uit meid voor iemand die ongeneeslijk ziek is. En het voelt ook weer goed mooie kleding aan, mijn haar in model en beetje make-up. En toen kwam ons ma weer op de koffie ze glunderde. Ik wist genoeg. Het deed haar goed. Haar dochter is er weer.

Liefs Wendy

Blogs overzicht van Wendy:

Meer blogs lezen?

Kijk dan in ons Actieve bloggers overzicht