23 april 2018

Zal ik hier ooit aan kunnen wennen?

De MRI-scan controle kwam er weer aan en ik merkte dat ik mezelf weer in de weg liep of zat. Dan word ik ook het liefst met rust gelaten en gelukkig hadden mijn lief en de meiden dat goed in de gaten. Mijn lief steunt me dan en zegt: "Het is goed schat." Ook zoveel lieve steunreacties van Facebookvrienden. Van mijn lieve vriendin kreeg ik weer een mooie kaart om me sterkte en succes te wensen. Van mijn lieve ouders en zusjes whatsappjes op de ochtend van vertrek naar het ziekenhuis sterkte en succes meid met hartjes erbij. Ook de meiden, voordat ze naar school gingen; "Ma je kunt het hè succes." En daar gingen mijn lief en ik weer richting Tilburg naar het ziekenhuis.

Maar we zaten weer niet met zijn tweeën in de auto net als de vorige keren. Ik voelde het weer. Het gevoel alsof er een hand op mijn schouder werd gelegd die me geruststelde. Ik wist het mijn overleden lieve opa was er weer bij. Weet nog goed dat ik van het IC mocht en terug werd gebracht naar de afdeling neurologie.. Op een nacht heb ik hem zien zitten aan de tafel die bij mij op de kamer stond waar ik lag. Ik herkende hem meteen aan zijn mooie haar dat naar achteren was gekamd. Precies zoals het er uit zag toen hij nog leefde. Hij keek me toen aan en zei; "Niet opgeven hè meid je heet niet voor niets Smit." Ik zei; "Nee opa doe ik niet." En ineens was hij toen weg. Ik wist het, hij was mijn beschermengel en is dat nog steeds. Met een gerust gevoel stapte we het ziekenhuis binnen en ik meld me bij de afdeling radiologie.

Mijn naam wordt geroepen. Daar ga ik. Met in mijn handen mijn dikke sokken, want echt warm is het in die ruimte niet. Dan komt de standaardvraag van de radioloog; "Heb je niets van metaal aan in je kleding of sieraden aan?" De contrastvloeistof wordt ingespoten via mijn arm en ik ben er klaar voor. Daar lig ik dan met mijn warme sokken aan. Oordopjes voor het kabaal van de MRI-scan moet ik in doen. En dan begint het, de MRI-scanner is gestart. De muziek klinkt door de koptelefoon en weer voel ik die hand op mijn schouder. Voel een traan uit mijn oog langs mijn wang lopen en denk gelukkig ben ik hier niet alleen en zeg zachtjes bedankt opa nog even niet weggaan hè.

En dan begin ik ook zachtjes te zeggen ooo lieve Heer laat het monster nog rustig zijn alsjeblieft laat het nog rustig zijn. En weer voel ik een traan.

Het is klaar de MRI-scan zit erop en nu wachten op de zenuwslopende uitslag. En die was gelukkig goed het monster is nog steeds stabiel. Over 3 maanden weer een MRI-scan. Onze Lieve Heer heeft mijn gebed gehoord. En ineens vraag ik me af zal ik hier ooit aan kunnen wennen aan die zenuwslopende dagen van MRI-scan en de uitslag daarvan.

Liefs Wendy

Blogs overzicht van Wendy:

Meer blogs lezen?

Kijk dan in ons Actieve bloggers overzicht