3 april 2018

BALANS

En dan zijn we alweer een kleine maand verder. De tijd staat niet stil. ’s Avonds is het al weer een uur langer licht, onze jongste zoon is al weer 11 jaar geworden. De eerste chemopillen zitten er al bijna een maand in en de tweede kuur gaat bijna van start. Soms weet je gewoon niet waar de seconden, minuten, uren en dagen blijven.
Het gaat, ondanks de onzekerheid, de voor ons keiharde werkelijkheid, naar omstandigheden, goed. Het lukt om te genieten, ook al doen we dat allemaal op een eigen en andere manier. En die manieren, die botsen helaas af en toe.
Ik vind het bijvoorbeeld belangrijk dat we tijd doorbrengen met elkaar, met de mensen die ons lief zijn, de mensen die er voor ons zijn. Henk kijkt daar heel anders naar. Hij heeft de liefde op een andere manier in zijn leven leren kennen dan ik. Hij benoemde dat laatst heel mooi. Hij zei: “Toen ik bij jou kwam in jouw ouderlijk huis, toen ervoer ik dat liefde ook zo anders kan zijn. Een zoen bij een afscheid bijvoorbeeld.” Dat hij dit zei, raakte mij zo. Het gaf me even weer het gevoel van toen, van ons prille geluk, van ons begin samen. En daar kan niemand tegenop, daar kan niemand tussenkomen. Dat heet liefde.
Alleen door de ontspoorde tumor werd alles uit zijn verband gerukt. We leken de balans kwijt te zijn. En dat is best heel lastig, want vind die balans maar weer eens terug. Het is, sinds we weten dat de hersentumor bestaat,  al jaren zo’n puzzel, zo’n klus, zo’n zoektocht. Het is vallen en weer opstaan, proberen weer door te gaan. Ook nu.
Ik merk dat ik veel heb aan de handvatten die ik in therapie aangereikt heb gekregen. Sterker nog; ik heb ze heel hard nodig gehad en nog steeds nodig. Deze ‘leefregels’ geven mij houvast en houden mij in balans. Het pad waarover wij lopen, lijkt na de ontsporing, duidelijk smaller geworden. Henk lijkt meer terug te vallen naar zijn oorsprong, zijn begin. Ik lijk daar tegenover te staan. En dat botst. Onze normen en waarden lijken minder goed bij elkaar te passen.
Dit herkennen is al een hele klus, laat staan het te erkennen en te proberen te begrijpen, volgen en een plek te geven. Ik doe mijn best, probeer de balans weer te vinden. Het is een nieuwe balans die vraagt om begrip en respect, om kracht en liefde. De afgelopen 6 jaar heb ik geprobeerd en geleerd om Henk op zijn pad te volgen. Ook nu, bij de verstoorde balans, ben ik weer op zoek gegaan naar dat wat ons bindt. En eigenlijk is dat helemaal niet zo moeilijk. De kracht die ik de afgelopen jaren gekregen heb door kritisch naar mezelf te kijken, door mezelf niet weg te cijferen en door te durven zeggen wat ik vind, te zijn wie ik ben, zijn daarbij helpend geweest. De seconden, minuten, uren en dagen, rijgen zich gewoon aaneen. Het is de liefde die ons bindt en die de jongens meekrijgen in hun ouderlijk huis.

Lieve groet, Hillie

Lees ook de andere blogs van Hillie: