27 maart 2023

Horizon verbreden

Vandaag is het 3 jaar geleden dat wij Henk hebben losgelaten. Henk, mijn lieve man en de unieke, bijzondere en bovenal lieve heit van onze jongens.
De afgelopen dagen kwamen er weer veel herinneringen bij mij naar boven. Mooie, warme, verdrietige, intieme, vrolijke, onbevangen, grappige, liefdevolle herinneringen aan hem, de liefde van mijn leven. Onze eerste afspraak, onze eerste zoen, onze reis naar Australië, onze huwelijksdag en huwelijksreis, de geboorte van onze kinderen, het kopen van ons huis, de vele gevierde verjaardagen, Henks liefde voor vissen en voor muziek en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Natuurlijk zijn er ook veel herinneringen aan de tijd waarin de hersentumor ontdekt werd, de behandelingen die volgden, de impact die het had op Henk, op mij en op de jongens, op ons als gezin en op velen. En dan de herinneringen aan de laatste fase van Henks leven; de fase waarin onze liefde voor elkaar weer echt voelbaar was. Herinneringen waarin hij aan mij gevraagd heeft om niet verdrietig en alleen achter te blijven en om het leven te blijven vieren. Wat heb ik veel van hem gehouden en wat hou ik nog steeds veel van hem.

Samen met de kinderen heb ik, op 27 maart 2020, Henk losgelaten en zijn we met z’n drieën ons pad gaan vervolgen. Ook dat moment herinner ik me nog goed. Wat was het in het begin een bijna onbegaanbare weg en wat zijn er veel wegwerkzaamheden geweest de afgelopen 3 jaar. Wat ben ik mezelf tegengekomen, wat heb ik Henk gemist en wat heb ik, samen met de jongens, stappen gemaakt. Soms ging ik 1 stap vooruit en weer 2 stappen achteruit, soms had ik zomaar een sprongetje gemaakt en soms stond ik stokstijf stil. Rouwen is inderdaad rauw, een rollercoaster van emoties waarbij mijn glas af en toe half leeg raakte. Het schrijven van blogs is hierbij helpend voor mij geweest. Jullie reacties op mijn verhaal en jullie steun voor ons, waren hierbij van onschatbare waarde.

En dan ben ik nu op het punt gekomen om jullie los te laten……….

Ik tik de laatste letters van mijn laatste blog. Ik merk dat ik hieraan toe ben.
De afgelopen maanden heb ik weer een aantal stappen gemaakt, mijlpalen bereikt en is het me gelukt om het leven te vieren en niet verdrietig en alleen achter te blijven. Henk heeft het niet voor niks aan mij ‘opgedragen’. Ik heb, via de hersentumor nabestaanden contactgroep, iemand ontmoet waarmee ik samen nieuwe herinneringen mag maken en waarmee ik samen terug kijk op gemaakte herinneringen met onze echtgenoten. Het voelt soms nog heel raar en het voelt ook heel fijn, wetende dat Henk het graag zo had gezien. Het is een hele puzzel waarbij niet alleen hij en ik, maar ook alle kinderen een verlies hebben meegemaakt en gezien moeten worden. We doen dan ook rustig aan, geven elkaar ruimte en we genieten van kleine dingen. Verdriet en gemis gaan samen met een nieuwe vorm van geluk.
Henk zijn wijze lessen, zijn altijd voelbare liefde voor mij en de jongens, gaven en geven mij kracht om door te gaan. Het is Henk, de liefde van mijn leven, die ik terug zie en hoor in onze zonen, die ik meedraag in mijn rugzak en die mij helpt om mijn horizon te verbreden.♥

Lieve groet, Hillie

PS: Aan het einde van mijn laatste blog wil ik jullie bedanken voor jullie steun en lieve reacties die ik de afgelopen jaren heb gekregen. Het heeft mij (en in de jaren dat Henk nog leefde ook hem) heel goed gedaan. Mocht ik het schrijven gaan missen dan laat ik het jullie weten. Voor nu wens ik jullie alle goeds en vergeet niet om te genieten!

Lees ook de andere blogs van Hillie: