20 maart  2022

Rollercoaster

Al meer dan een jaar geleden deelde ik voor het laatst mijn gedachten met jullie op papier. Na die laatste blog lukte het me gewoon niet om woorden te vinden die mijn gevoelens omschreven. Ik merk dat het weduwschap “a hell of a job” is. (Waarschijnlijk heeft niemand mijn blogs het afgelopen jaar gemist (hihi).)

Volgende week is het al weer 2 jaar geleden dat Henk overleed. 2 Jaar waarin COVID 19 centraal stond, waarin we ons heerlijk konden opsluiten in ons eigen huis en een eigen, zo veilig mogelijke, bubbel creëerden. Jaren  waarin we geen mensen hoefden uit te nodigen en ook niet uitgenodigd werden. Aan die veiligheid komt waarschijnlijk deze week een eind. De wereld gaat weer open! De COVID 19 maatregelen worden, zo het nu lijkt, naar alle waarschijnlijkheid weer opgeheven. En iedereen heeft er zin in en is er aan toe.
Of ik er aan toe ben en zin in heb? Ik weet het niet. Ik vind het best wel spannend en ben best wel bang. Spannend voor wat er op me af gaat komen en bang voor wat er van me verwacht wordt/wat ik van mezelf verwacht. Voor het eerst na het overlijden van Henk een onbegrensde wereld instappen…..

Eind vorig jaar heb ik helaas een opvlamming van MS gehad. Ik had gedacht dat ik na het overlijden van Henk in zou storten en het had me dan ook niet verbaasd als ik toen een Schub had gekregen. Dat bleef gelukkig uit.
Alleen nu ging het aan het eind van 2021 helemaal mis. Bestaande klachten staan sindsdien weer bijna dagelijks meer op de voorgrond en er zijn helaas nieuwe klachten bijgekomen. Ik werd dan ook teruggeworpen en bracht vele uren zittend op de bank door, in onze eigen huislijke en veilige bubbel. En toen was daar het  gemis van Henk opeens, heel intens. Bij de eerste aanval en het stellen van de diagnose MS, nu 12 jaar geleden, stond Henk naast mij, was hij mijn mantelzorger en hadden we gelukkig nog geen benul van de hersentumor. Bij de volgende Schub (6 jaar geleden) zorgde hij, binnen zijn mogelijkheden, liefdevol voor mij. En nu, in december, was hij er niet meer bij en voelde ik me opeens erg alleen en erg verdrietig. De jongens, familie en vrienden ‘stonden’ echt wel naast me hoor, alleen het gemis van mijn man kwam keihard bij mij binnen. Geen spontane kus of knuffel (daar doen pubers niet aan (hihi), COVID 19 ‘verbiedt’ het). Geen man meer die ’s avonds in bed mijn voeten warmt of die ’s nachts in bed mijn tranen droogt. Geen man die mij een kopje thee brengt terwijl ik zittend op de bank de Olympische Winterspelen volg. Ik heb gemerkt dat, in deze voor mij donkere tijd, het gemis groot is en soms zelfs nog intenser voelt.

Toch heb ik mezelf weer bij elkaar geraapt en ga weer door. De dagen worden gelukkig weer langer, ik ben weer aan het werk en het gaat gelukkig goed met de jongens. Binnenkort zet ik samen met mijn zus en zwager een stap in de onbegrensde wereld, iets waar ik nu nog (een beetje) tegenop zie. We gaan naar de theatershow van Danny Vera; een nieuwe roller coaster voor mij.

Lieve groet,
Hillie
(Ik ben dankbaar dat we in een vrij land wonen, waar gedachten en gevoelens gedeeld mogen en kunnen worden. Mijn beschreven ‘leed’ is klein in vergelijking met de verdrietige toestand in de wereld.)

Lees ook de andere blogs van Hillie: